Dienstag, 15. Dezember 2009

ირაკლი ჩარკვიანი

მე უფრო მეტი ყვავილი მოგიწყვიტე,
ათასი სიტყვით,სახი დაგიმძიმე,
ხომ ვერ მოვპარავ საკუთარ თავს იმას,რაც ვარ.
შენ დაგავიწყდა,რომ შტორმს,შტილი მოჰყვება.
და შენი ნავი მშვიდად იცურებს,სულ სხვაში.
საშიში ის არის,ვინც იმდენ ყვავილს ვერ მოწყვიტავს,
რამდენიც უნდა,
ვინც საკუთარი შიშის ტუსაღია
და სხვის თვალებში,როგორც სარკეში იჭყიტება,
ივარცხნის თმას,
შეშინებულმა,შენი ქოხი სხვაგან გადადგი,
იქ მხოლოდ სურნელიღაა დაღლილი შტორმის,
გეგონა დაანგრევდა შენს სახლს მოლხენა,და სიყვარული
შტორმს ხომ გითხარი,შტილა მოჰყვება
და ჩემი გემი დაცურავს ახლა სულ სხვაში,
მე უფრო მეტი ყვავილი მოგოწყვიტე,ვიდრე გეგონა.



* * *

ნუთუ შენია, რასაც განიცდი?
ტერიტორია არ გაგაჩნია,
შენ ხარ ვინც ამჩნევს
და უნდა მიხვდე,
თუ სად იწყება ის,
რაც დასრულდა.
ბედნიერება აღარ გეკუთვნის,
რადგან არ იმჩნევ უბედურებას.
გული ნუ გწყდება,
დეკორაციებს ყოველღე ცვლიან,
მოდის უზნეო დასაწყისი,
სიზმრებით სავსე
და არ ნახული
სისასტიკით გიმასპინძლდება.
წარმოდგენაში მირბიხარ,
რომელიც უშენოდ დადგეს,
ნახავ ყველაფერს,
რაც დაგავიწყდა,
კვლავ შეიყვარებ
კომუნიკაციას ანარეკლთან,
მოგზაურობის ვიტრინაში, რეკლამას
–მომავალი თვითმკვლელობით
გაზავებულს,
საყვარელს,
რომელიც მიგატოვებს,
ისევ წაგიღებს სიძულვილი
თავისუფლების,
და შეშლილ კოსმოსს
გადაუფრენ, როგორც კომეტა.
თითქოს უყვარხართ,
როცა იწყებენ ლაპარაკს,
რადგან ივნისში მარტოა მთვარე,
პლასტმასის ჭაღივით კიდია ჭერზე
ყვითელი ტილო, დღევანდელობის.
უნდა ისწავლო
პურის დაგდება,
როცა გაძღები
ცოდნით და ხორცით.
შეშლილ ველასკესს
ნურაფერს ეტყვი მილიტარიზმზე,
ჩვენთან წამოდი,
საყოველთაო არჩევნებზე სიამოვნების.
ისევ სიზმარი დაგაძალეს,
მარადიული კატასტროფის
მოლოდინში,
სირცხვილის ზღვარზე,
როცა არ იცი, სად მთავრდება
შენი ლოგინი.
პატიოსნების დაკარგვის სიტკბო,
იქ თვრამეტ წლამდე კვლავ იკრძალება
სმენა ხორცის და კითხვა მარქსის,
მასათა ღელვა უკუდინების შემთხვევაში
პროპორციულია სისხლის,
რადგან ფილმში ხარ
და არ გიღებენ კარს.
უარს ნუ იტყვი
საკუთარ ქმარზე,
თუ არ მოგწყინდა,
გარდაუვალ კვირის ბოლოს
უკანასკნელი ქალაქგარეთ გასეირნება.
კულტურულია შიში რევოლუციის,
მავზოლეუმის დერეფნში,
როცა მშვიდობის გამზირზე
ცხოვრობ–
აღარ არსებობ.
მაოს ყვითელი ამაობეით,
დაგყურებს რუკა,
როგორც სარკმელი,
მაიაკოვსკიმ რომ გამოაღო.
და ერთი დუბლიც:
ჩინელი ქალი გაგიღებს კარებს,
შენ კი წაყვები,
როგორც კადრს
მომავალ ფილმში,
სოციალიზმის განტოლების ამოსახსნელად.
თავისუფლებამ
მსხვერპლის ფასად
აზრი დაკარგა,
ნუ გეშინია მარტო ყოფნის,
მაინც სხვების ხარ,
და აღარ იმჩნევ,
როგორ მოგწყინდა განცდა,
შეშინებული მარტორქასავით,
უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე,
ანელებ სიკვდილს,
რომლის ლოდინში
კიდევ ერთხელ გაგეღვიძება.
ომის– ღარიბებს სწამთ,
გამარჯვების უცხო სხეულზე,
ისევ ყველაფრის უფლება გაქვს,
როგორც ფილმში,
რომელსაც პირველად უყურებ.
გვამთა სიმრავლე–
უაზრო სიხარულს ბადებს
საფოსტო ყუთში,
შენი სამოთხის,
ატალახებულ სოფლის გზაზე,
რომ მიატოვე და გაემგზავრე
მოსალოცი ბარათების შესაგროვებლად.
შენ აღარ იბრძვი,
მხოლოდ უყურებ,
როგორ ინგრევა შენი სახლი
ყოველდღიურად,
რადგან მსხვერპლი ხარ,
მარადიული სისულელის
საკურთხეველთან.
კვლავ გაურბიხარ
იმას, რაც მოგსდევს
და ვერ გეწევა.
ჩამქრალ დარბაზში,
როგორც საკუთარ თავში
ზიხარ და უხმოდ
ელოდები გაგოდარებას

Montag, 16. November 2009

ბესიკ ხარანაული

ეს ცხოვრება არაა იმათთვის, ვისაც ეჩქარება,
ეს ცხოვრებაა იმათთვის, ვისაც აგვიანდება,
ვინც შეიყოლია დარდმა და მწუხარებამ,
ვინც საწოლიდან ამდგარ ცოლს თვალი გააყოლა,
ვინც ყოყმანით დაიწყო დილა,
ვინც დაბადებითვე შეყოვნებულია,
ვინც ლოგინში ოცნებას არჩევს წვირიან ცხოვრებას,
ვინც ღმერთისთვის ბევრი ილოცა და უჭირს პირველი ნაბიჯის გადადგმა,
ვინც დაკარგულია ”ჰო”-ში და ”არა”-ში,
ვინც აფასებს წვრილმან რამეებს,
რადგან მსხვილმანი -- დაბადება და სიკვდილია
და არც ერთი ჩვენ არ გვეკუთვნის,
ვინც იცის, რომ, რასაც აჰყვები, იმად იქცევი,
რომ, ვინც მსუბუქად ეწევა უღელს, ის უხმოდ კვდება მოხრეშილ გზაზე,
ვინც იცის, რომ სიხარული უბოროტოდ როდი არსებობს,
იმისი მოსვლით მუდამ რაღაც დაივიწყება,
ვინც იცის, რომ ნიჭიერი მილიონჯერ უღალატებს ხოლმე თავის თავს,
უნიჭო კი ერთხელაც არა,
რომ, ვინც არ აფრენს, ის სხვა რამით ზღავს,
ვინც ზიზღის რუკას სიფრთხილით ადგენს, რომ სიყვარულს არ დაამთხვიოს,
ვინც იცის, რა ბოროტებაა, გაღვიძებისთანავე შეუბჯინო ცხოვრებას თვალი,
ვინც იცის, რომ მთავარი სიტყვები უკვე წარმოითქვა
და ახლა საჭიროა მათგან დროზე გაცლა,
ვინც იცის -- ადამიანს ისიც შთააგონებს,
რომ შეუძლია რაღაც შებილწოს,
რომ, უმჯობესია ერთი ნაკლი სრულყო,
ვიდრე მოედო ათას სიქველეს,
რომ, ვინც დალია საწამლავი, თაფლი უკვე ვეღარ უშველის,
რომ მოძულეებს ხიდი არასდროს არ ჩაუტყდებათ,
რომ გაქცეულ ცოლს მზითვით უკან არავინ მისდევს,
რომ სილამაზე არსებობს იმიტომ,
შეუმჩნეველი რომ იყოს ბრმებისთვის,
რომ ყველაზე საშინელი გასახსენებელია
სიყვარულის დრო,
რომ ჯეჯილი მოსავალზე მეტი არის, იმედი -- პურზე,
რომ განსაკუთრებით სახიფათონია
ღვთისმოსავები და პატრიოტები
და მორალისტის ერთადერთი თავშესაფარიც -- უზნეობაა,
რომ ხალხმა მარტი პირჯვრისწერა ისწავლა ქრისტესგან,
სხვა ყველაფერი, რაც ძნელია, მას შეატოვა,
ხელი კი არ დაუცალეს, როგორც წვიმას ხელს უცლის ბავშვი,
რომ სიძულვილის გრძნობა ქონება არაა,
მაგრამ სულ უგრძნობლობას მაინც სჯობია,
რომ კაცი მაშინ მღერის ცხოვრებაზე, როცა მასში განსაქონლდება ეშმაკი,
რომ, როგორც კი ტყუილის თქმა მომინდება,
ვგრძნობ, როგორ მიბრუნდება სიცოცხლის ხალისი,
რომ სისულელეა ადამიანებს შენზე რომ უამბობ,
ადამიანებს უნდა მოუყვე მათზე,
რომ, განა ი მ ა ს უფრო მეტი მიზეზი ჰქონდა
ვიდრე მე მაქვს -- გაჯავრებისა?
მე ამათში ჩარჩენილი ვარ, ის კი წავიდა,
რომ ადამიანი ფასობს ცდუნებებით,
რომ ”მე ვტყუი, ესე იგი - ვარსებობ”
და ასე შემდეგ.

ვინც იცის, რომ საპნის ბუშტით ვერ აფრინდები,
იმით მხოლოდ შეიძლება ძირს დაენარცხო --
ქვემოთდახრილ ქუთუთოთა გაკვირვებაში,
ვინც იხუმრა, რომ ორი რამ -- ფული და სული
არავის არ უნდა გაანდო,
ვინც სიკვდილის წინ დაიბარა --
”მეძიეთ მე დაკარგულ საგნებში”,
ვინც იცის, თუ რაზე იოცნებოს: განვითარება და ბუნებრივი კლება
(თითქოს ჭკნობა ყვავილობაში),
როცა სულიცა და სხეულიც ერთად ჩაიწვება,
ვინც იცის, რომ ცხოვრება წაგებულია დავიწყებულ სიზარმაცეებში,
რომ, საქმე და თამაში ის ორი სარკეა,
სადაც ადამიანს თავის სახის ხილვა შეუძლია
და, რომ განუწყვეტელ გადანაცვლებებში
ეს ორი სარკე ერთმანეთს ერწყმის,
ვინც იცის, რომ, თუკი გელოლიავებიან,
ესე იგი რაღაცაზე თვალსა ხუჭავენ,
ვინც იცის, რომ, თუ არ შეეგუები სიბრძნისათვის წაყრუებას და
სილამაზისთვის თითებშორის ცქერას,
ისინი გაგსრესენ,
ვინც არ დაკარგა გულუბრყვილობა, რომ გაიკვირვოს მეათასეჯერ --
რატომ არის ეს ცხოვრება ყოველ წამში ასე ახალი,
როდესაც ასე ძველია და გაცვეთილი,
ვინც იცის, კაცს ეჭვი რომ არ გაუმართლდება,
სიყვარული უნდა დადოს იმის ადგილას,
ვინც იცის, რომ ბრძენი არ დაიცავს თავის სიმართლეს,
ბრძენი ელოდება ბრმა შემთხვევას, როდესაც მას დაუჯერებენ,
ვინც იცის, რომ საქართველოში
გიჟიც კი არ არის თანმიმდევრული,
რომ ჯვარი, რომელსაც მიაყუდებ, არ არის ჯვარი,
ჯვარი ის არის, სულ რომელიც უნდა ატარო
და ასე შემდეგ.

ეს ცხოვრება არაა იმათთვის, ვისაც ეჩქარება,
ვინც ცოლს გაუღრინა - ჩაიცვი, წავიდეთ!..
ეს ცხოვრებაა იმათთვის,
ვინც მრავალწლის ფიქრით შეიგნო,
რომ ადამიანი ფასობს ცდუნებებით,
რომ საბოლოოს დარწმუნებულები მიწაში წვანან.

ასე ვიცხოვრეთ ჩვენ საქართველოში,
ხან ჯოჯოხეთად რომ ვსახავდით და ხან ლურჯ ქედებად
და თუმცა საჯდომებით სკამებზე ვემაგრეთ,
აზრები მაინც მიმოგვდიოდა
და წვერს ვიპარსავდით რადიოჰანგებზე,
საკუთარი სიმღერა კი საფლავში მიგვქონდა,

და

როცა ეს ყველაფერი არყოფნაში გადაინაცვლებს,
როცა გაყვავილდება ცხოვრება და ჩვენ აღარ ვიქნებით,
გახსოვდეთ, რომ ყველაფერი ნამდვილად იყო!

ნატო ინგოროყვა

ქალაქი სადაც


ქალაქში, სადაც თამაშობენ ”ვისი სული გსურს,”
ხელისგულებს არ აცდება დაცალკევება.
ქალაქში, სადაც ეხუტები სიცარიელეს,
ალბათ იმიტომ, მარტოობა რომ შეაშინო.
ქალაქში, სადაც თამაშობენ ”ხიდობანას”,
ალალბედზე ირჩევენ ხელებს.
მერე ამ ხელებს სათავისოდ შეიფერებენ.
ქალაქში, სადაც ჩვენს სურვილებს მზე ალბობს ზღვაში,
ყველა ვნება თევზივით გვიმარილდება.
ქალაქში, სადაც სამყაროს თვალი, თავად უფალი,
იღებს ფოტოებს და საოჯახო ალბომში აკრავს.
ქალაქში, სადაც არა გაქვს მიწა
ფეხისგული რომ დაიზეპიროს,
ყოველ ღამე ზღვის ფსკერს ჩიჩქნი,
ყველა დაისის, ანუ აისის გადასარჩენად.
ქალაქი, სადაც შენ თამაშობ ”სახლობანას,”
ხოლო ქალაქი გეთამაშება ”ქალაქობანას.”
ქალაქი, სადაც მეთევზე ვახშამს ანკესით იჭერს,
თამაშგარეთ დარჩენილი შენი ცხოვრება
ეთამაშება საკუთარ ჩრდილს ”დაჭერობანას”.
ქალაქი, სადაც ისე კვდები ვერ გაუსინჯე გემო ბოღმას,
სათამაშო კი ბავშვობამდე გადაგიმალეს და
”ამის პატრონმა რა ქნას?” აღარავინ გეთამაშება.
შენ ამ ქალაქში არავინ დაგრჩა,
ახლა ქალაქს უსინჯავ სიცხეს,
გეჩვენება რომ ავად გახდა.
შენს თვალებში ულბობ ფეხებს,
სითბოს ატან, იმედს არ კლავ, იქნებ შეძლოს და
ხვალ შენს გამო სხვა თამაში გამოიგონოს.

ნატო ინგოროყვა

ვიდრე


ჩერდება ლექსი.
დრო აქვს სიჩუმის.


გათენებემდე კიდევ დარჩა საათი_ ორი.
იქნებ მათხოვო შენი სიტყვა დილის შვიდამდე.

ვიდრე_

სიტყვაზე ვენდობი სიტყვას.

ვიდრე_

ხსოვნა, სიკვდილივით სკამზე არ ჩამომიჯდება და
სხვათა სიტყვით_ მესამე პირში დამიწყებს საუბარს.

ვიდრე_

სიკვდილისგან გამოთავისუფლებული დრო_ სიცოცხლე,
საკიდარს მიღმა დარჩენილი საწვიმარვით არ დამრჩება.

ვიდრე_

ჩემი ბავშვობის თოჯინების სიჩუმეს ვთარგმნი და
საგულდაგულოდ არ ვიმალები, რომ დამავიწყდეს სად ვარ.


ვიდრე_

აღარ დამაქვს ძველი კაბები ნაცნობ მკერავთან.
ვიკერავ ახლებს, ოღონდ არა გულამოღებულებს.
ზურგი მოვხადე, რადგან მივდივარ და ვიცი:

შენ თვალს გამომაყოლებ.

ნატო ინგოროყვა

ვიდრე


ჩერდება ლექსი.
დრო აქვს სიჩუმის.


გათენებემდე კიდევ დარჩა საათი_ ორი.
იქნებ მათხოვო შენი სიტყვა დილის შვიდამდე.

ვიდრე_

სიტყვაზე ვენდობი სიტყვას.

ვიდრე_

ხსოვნა, სიკვდილივით სკამზე არ ჩამომიჯდება და
სხვათა სიტყვით_ მესამე პირში დამიწყებს საუბარს.

ვიდრე_

სიკვდილისგან გამოთავისუფლებული დრო_ სიცოცხლე,
საკიდარს მიღმა დარჩენილი საწვიმარვით არ დამრჩება.

ვიდრე_

ჩემი ბავშვობის თოჯინების სიჩუმეს ვთარგმნი და
საგულდაგულოდ არ ვიმალები, რომ დამავიწყდეს სად ვარ.


ვიდრე_

აღარ დამაქვს ძველი კაბები ნაცნობ მკერავთან.
ვიკერავ ახლებს, ოღონდ არა გულამოღებულებს.
ზურგი მოვხადე, რადგან მივდივარ და ვიცი:

შენ თვალს გამომაყოლებ.

Samstag, 7. November 2009

შოთა ნიშნიანიძე

ხევსური



I

ზაფხულში, არაგვზე, სალუდე დუქანთან,
უკრავდა დაირა და დათვი ბუქნავდა.
ფიცხობდა, სხიოდა მზის ცხელი დაირა,
სიცხე ძუნძულებდა მთლად დათვისნაირად.
ღრეობდნენ ხევსურნი... და ზორბა ხინკლები
პეშვიდან სხლტებოდნენ, როგორც თხის ჯიქნები.
დაჩეხილ ცხვირ-პირზე ეფინათ ხაშხაში
აგვისტოს პირდაპირ ისხამდნენ ხახაში.
გზაზე კი სურათი კაცს ღიმილს მოჰგვრიდა:
ერთ ახმახს იაბო დაუფრთხა ბოგირთან.
რაც ვნახე, როგორ ვთქვა ან როგორ გიამბოთ,
გოლიათს ლაჯებში მოეხრჩო იაბო.
ჩამოხტა დევკაცი და ცხენი მშიშარა
ვეება იღლიის ქვეშ ამოიჩარა.
გადმოვლო ბოგირი და მთვრალი ხევსურნი
შემოხვდნენ ყიჟინით, აზარტში შესულნი.
ჩამოსვეს, მაგიდა ჩასცილდა მუხლისთავს,
ჯამში აშიშინდა თვალები ბუღისა.
რაც იყო სუფრაზე - ერთიან მოხოცა,
დათვიც კი დაფრთხო იმისმა ხორხოცმა.
დაჩეხილ ცხვირ-პირზე ეკიდათ ხაშხაში,
აგვიტოს პირდაპირ ისხამდნენ ხახაში,
ერთურთს ხანჯლებივით უღერდნენ ტაეპებს
და ჰგავდნენ ლანდები წარმართულ ღვთაებებს.
ფიცხობდა, სხიოდა მზის ცხელი დაირა,
სიცხე ძუნძულებდა მთლად დათვისნაირად.
ცხენს გადაახუხა ხევსურმა არაყი,
დეზი ჰკრა და... ფეხით გასტოპა არაგვი.

II

როდესაც სიკვდილი იქ, ბარში, მოყვრებთან
ვენახებს მოხრავდა და მტკვრის წყალს მოხვრეპდა,

მთიდან ჩამორბოდნენ ხარები ბარადა
და რქებით ჩხვერავდნენ კრწანისს თუ მარაბდას!

მთიდან ჩამორბოდნენ, მტრის ჟლეტა ნებავდათ -
და ბარში რჩებოდნენ სამარის ჯვრებადა.

ბარში მოდიოდნენ „ვოჟები“ კერკეტა -
მთაში ბრუნდებოდნენ ზღაპრად და ლეგენდად.

და სიკვდილს, სიწრისგან ყელზე რომ დაადგა,
ხევსურის ფარია სხვა მრავალ ფართაგან.

ე მაგის სისხლია, ე მაგის ძვლებია,
ჩვენს ქართულ ციხეებს რომ ჩაფიცხებია.

ე მაგის სისხლია, ე მაგის სინდისი,
ომში რომ არ წავხდეთ სიკვდილის პირისპირ.

მის გორდას მამულის გზა გაუკაფია,
გორდასებრ ჩინჩხლებს ჰყრის ე მაგის კაფია.

მოდის საქართველო ე მაგის ჯიშისა,
რომ მტერი ვერაგი კვდებოდეს შიშისგან!

გაგა ნახუცრიშვილი

ქალები

ქალები იცვლიდნენ თმის ფერს
და ბავშვის გაჩენას ნატრობდნენ,
პრინცებზე ხედავდნენ სიზმრებს,
დღისით კი არაფერს ამბობდნენ.

ქალები იცვლიდნენ თმის ფერს,
დღიურში ყვავილებს ახმობდნენ,
ეტრფოდნენ ლექსებს თუ ცის ფერს,
უბრალოდ, თავის თავს ართობდნენ.

Sonntag, 6. September 2009

გიორგი ლობჟანიძე

არაბულის მასწავლებელი

ვიქნები შენი არაბულის მასწავლებელი
და გასწავლი,
როგორ აუღლო
სიყვარული სამივე დროში
უმარტივესად,
რადგან არაბულს
დროის გრამატიკული კატეგორია არა აქვს
და, შესაბამისად,
არაფერი
წარსულად, აწმყოდ და მომავლად
არ ნაწილდება.
აქ ზიმზიმებენ უწარსულო აწმყოები
და უმომავლო წარსულები,
ადამიანი კი თავდაყირა ჰკიდია
მათ მობურბურე,
მცხუნვარე საკირეში.

მე ვარ შენი არაბულის მასწავლებელი
და ყველაფერს ვიწყებთ არა სიტყვით,
არამედ საქმით _
«ფაყალა» ძირით,
რაც ქართულად კეთებას ნიშნავს.
ვაუღლოთ კეთება სამივე დროში:
უწარსულო აწმყოში
უაწმყოო წარსულსა და
უწარსულ-უაწმყოო
მომავალში:
საინტერესოდ იტრიალებს
«ფაყალა» ძირი
მე და შენ შორის.

ვიკითხოთ
ისლამამდელი არაბული პოეზია,
უმეცრების ხანის,
ხალხის სიბნელის დროინდელი,
სიბნელიდან
ჟღალი აქლემივით
ამონათებული,
უდაბნოში ზანტად მიმომრწევი,
სანამ სავსე მთვარე დაგვნათის და
მაინც უკუნია,
რადგან ცაზე ჯერ არ აკაშკაშებულა
ნახევარმთვარის
ავადმოელვარე,
ეული მახვილი.
ვიკითხოთ ყურანი,
რამაც უმეცრების ხანა გაანათა
ღვთისგან ნაბოძები
ნატიფი სურებით.

სურა ოთხმოცდამეერთე,
«დაგრაგვნა»:

«როს მზე დაიგრაგნება,
როს ვარსკვლავნი მიინავლებიან,
როს მთანი ამოძრავდებიან,
როს ცხრა თვის მაკე აქლემები
უმეთვალყურეოდ დარჩებიან,
როს ნადირნი შეკრებილ იქნებიან,
როს ზღვანი გადაივსებიან,
როს სულნი შერწყმულ იქნებიან,
როს ცოცხლად დამარხულს ჰკითხავენ _
რა ცოდვისთვის მოიკლა?
როს გრაგნილი გაიშლება,
როს ზეცა აიშლება,
როს ჯოჯოხეთი გახურდება,
როს სამოთხე მოახლოვდება,
გაიგებს სული, თუ რა მოიტანა!»

და ეტყვის სული:
უფალო,
მე ვიყავი
ცოცხლად დამარხული
შენგან ნაბოძებ სხეულში,
ამ სხეულის უაზრო და უმიზნო ხუშტურებს
აყოლილი,
ადამიანური მოვალეობებიდან
ვერ გამომღწევი.
მე ვერ გავიგე
და იქნებ, შენ ამიხსნა,
რა ცოდვა მომეკითხა,
რისთვის დავიმარხე,
რა შეცოდებისათვის მოვიკალი,
თუკი ყველაფერი მაშინ განმესაჯა,
სანამ
მსწრაფლწარმავალში მოვიდოდი,
სანამ უბადრუკ წვეთად დამათხევდი
და სანამ უბადრუკ წვეთს დამათხევინებდი!

ყველა უბადრუკი წვეთი შენ დამათხევინე,
რადგან შენ შექმენი
კარაქზე უფრო რბილი საშოები,
ქვიშის ბორცვებივით
მკვრივი დუნდულები,
ენერგიული,
მსხვილი ბაგეები,
ხოლო სხეულზე, ისე როგორც ცაზე,
შენ ჩამომკიდე
ვნებისაგან სავსემთვარესავით წელში გადრეკილი,
ვერცხლისფრად ავად მოლაპლაპე იატაგანი _
ყველგან შეღწევის და
ყველაფრის გაპობის ჟინით ანთებული,
როგორც სული,
თუ უფრო:
სამშვინველი.
შენ შექმენი ჩემი ასო
და ასო წიგნისა,
რომლითაც იწერება
ყველა ენის ყოველი ნაწერი,
მათ შორის, არაბული...
და იწერებოდა არაბულად
ათას ერთი რამე:
«ათას ერთი ღამე»
«მაკამები»,
«ღაზალები», თუ
ეპისტოლე-ტრაქტატები,
რომელთაგან აღსანიშნავია:
მუჰი ად-დინ იბნ ალ-არაბის
«სიყვარულის თარჯიმანი»,
ალ-ჰალლაჯის
«შეითნის ეპისტოლე»,
აბუ ლ-ალა ალ-მაარის
«შენდობის ეპისტოლე»
და უავტორო
«ასოს დაგრძელების ათას ერთი ხერხი, არაბული».

და, უფალო,
მე ვიყავი მიმომფანტველი,
იმათგან,
შენი ერთი სურის სათაურად რომ გამოიტანე:

სურა ორმოცდამეთერთმეტე,
მიმომფანტველნი:

«დე, დაიხოცონ მატყუარები,
რომლებიც არიან უდარდელობის მორევში;
კითხულობენ: როდისაა დღე სამსჯავროსი?!
იმ დღეს, როცა ისინი ცეცხლზე გამოიცდებიან: _
დააჭაშნიკეთ თქვენი გამოცდა;
ეს სწორედ ისაა, რასაც ასწრაფებდით!
ჭეშმარიტად ღვთისმოშიშნი _
ბაღებსა და წყაროსთვალებში;
მიმღებელნი იმისა, რასაც უბოძებთ უფალი მათი. ჭეშმარიტად, ამაზე უწინ იყვნენ
ისინი კეთილისმქნელნი;
მხოლოდ ღამის რაღაც ნაწილში თუ
მცირედ წასთვლემდათ
და გამთენიას პატიებას ივედრებოდნენ;
მათ ქონებაში არის წილი მათხოვართა
და უპოვართათვის
და ქვეყანაზე სასწაულებია დაჯერებულთათვის
და თქვენს სულებში;
განა ვერ განჭვრეტთ?!»

განვჭვრიტე, უფალო,
განვჭვრიტე და გეკითხები:

და ჩემს სხეულში,
სხეული რაღად დაივიწყე?!
აქაც იმდენი სასწაულია:
მარჯნის ბაგენი,
კბილები _ წყობილმარგალიტი,
ვარსკვლავები ცაზე, სულსა და თვალებში.
მთვარეიატაგანი ცაზე
და მთვარეიატაგანი _
ლაჯებში.
გული _ შენთა სიღრმეთა მწვდომი
და ასო _ შენი შექმნილების სიღრმეთა მწვდომი.
რით არ არის ჩემი სხეულის ყოველი მყესი
შენი სასწაული;
ისე, როგორც
ვარსკვლავები, მთვარე თუ
ბალახი.

მე ვარ შენი არაბულის მასწავლებელი.
გასწავლი და ასე გიყენებ,
რადგან მე აღარა ვარ ჰომო საპიენსი,
არც ჰომო ფაბერი,
არამედ ის, რადაც იქცა ჩემი მოდგმის ყოველი წევრი,
რადაც ყოველი საბოლოოდ ჩამოყალიბდა:
ადამიანი _ მომხმარებელი,
გამომყენებელი.

მე ვარ შენი არაბულის მასწავლებელი:

«ას-სალამუ ალაიქუმ» _
მშვიდობა შენდა!
ალაიქუმუ ს-სალამუ _
შენდა მშვიდობა!
ერთმანეთს ასე ესიტყვება მაშრიყ-მაღრიბი.

მე ვიყავ შენი არაბულის მასწავლებელი
იმ დღეს, იმ (არა) ჩვეულებრივ 11 სექტემბერს,
ნიუ-იორკის ცათამბჯენის
მაღალ სართულის
ერთ აივანზე
ვიდექი და სამახსოვრო სურათს ვიღებდი.
დავყურებ ფოტოს:
ვიღიმები,
ვერაფერს ვხედავ,
წინ ვიხედები
და ხიფათსაც არ მიგრძნობს გული.
ხოლო ფოტოზე, რათქმაუნდა, გარკვევით მოჩანს,
რომ უკან დიდი თვითმფრინავი მიახლოვდება!

«ჰირუ უმმიქა!»
(აღარ ვთარგმნი)
«ჰირუ უმმიქა!» _
ერთმანეთს ასე ესიტყვება
მაშრიყ-მაღრიბი.

ხოლო ყურანი ამბობს:
«ალაჰს ეკუთვნის აღმოსავლეთიც და დასავლეთიც და საითაც არ მიბრუნდები, მისი სახეა, რადგან ალაჰი ყოვლის მომცველი, ბრძენთა ბრძენია.»

მე ეს ვიცოდი,
მე იმ დღეს, ღმერთო, სურათს ვიღებდი,
დამშვიდებული
და უკან არც ძრწოლით შევბრუნდი!

ისიც ვიცოდი,
რომ არაბულად სახეს ნიშნავს სიტყვა «სურათი»,
ხოლო ქართულად, რასაც ნიშნავს,
მოგეხსენება:
ფოტოს ან სურათს
ანუ იმას, რაც ჩემგან დარჩა,
მას შემდეგ, რაც შენ ცოცხალ სახეზე
თვითმფრინავით გადამიარე,
და, როგორც ზეცა,
გადამგლიჯე თუ გადამკაწრე,
ის ზეცა, რომლის გულისგულში
შენ გიდგას ტახტი.

«ჰირუ უმმიქა» _
დედისტრაკი,
ანდა:
«ფაქ იუ»
ერთმანეთს ასე ესიტყვება მაშრიყ-მაღრიბი,

და ამერიკელს ვინღა ჩივს,
თვითონ არაბსაც
უკვე არ ახსოვს, რა თქმა უნდა,
ის არაბული,
რაც უფალმა ენათა შორის გამოარჩია
და ის, რისთვისაც გამოარჩია ენათა შორის:
სიზუსტისათვის
და სიზუსტის სილამაზისთვის;
როცა ენას შეუძლია იმდენად ზუსტი
იყოს, რომ გულში ჩაკონებას დაემსგავსოს,
მოხვევნას და არა _ გასრესვას,
რაკიღა ხშირად ხვევნა გინდა, სრესვა გამოდის.

მე ვიყავ შენი არაბულის მასწავლებელი:
მე შენ გასწავლე:
მუცლით როკვა,
აქლემზე ჯდომა,
ინახით ჯდომა,
და ასე მჯდომს მშვიდი ბაასი,
რომ ღმერთმა შექმნა ეს ქვეყანა,
ამ ქვეყანაში
შექმნა წიგნი
და თვითმფრინავი,
მსხვერპლი _ ჯალათი...
უფალმა შექმნა მოწაფე და,
რაც მთავარია,
შექმნა ასეთი არაბულის მასწავლებელი...

ვიქნები შენი არაბულის მასწავლებელი...




გიორგი ლობჟანიძის აქართულებული ფორუღ ფაროხზადი

მარადიულ დაისში

_ დღეა თუ ღამე?
_ არა, მეგობარო, მარადი დაისია,
ქარში
ორი თეთრი კუბოსავით
მტრედის ორი ხუნდის ფარფატია...

_ სიტყვა უნდა ითქვას!
_ ერთადერთი სიტყვა!
ჩემს გულს წყვდიადთან შეწყვილება უნდა,
სიტყვა უნდა ითქვას!

რა მძიმე, წელშიგამწყვეტი დავიწყებაა!
ტოტს ვაშლი სწყდება
და სელის ყვითელი თესლის მარცვლები
ჩემი მიჯნური ნისკარტების ქვეშ ტკაცუნით იმსხვრევიან.
კესანე თავის ფერმკრთალ ძარღვებს
ნიავქარის ზარხოშს ანებებს,
გადასხვაფერების შფოთის მობეზრებისაგან
თავის დახსნას,
და მერე სად?_
მაინცდამაინც აქ, ჩემს თავსა და სხეულში.

აჰ...
ჩემს თავში არაფერია,
გარდა მსხვილი, წითელი მარცვლების ტრიალისა
და ჩემი მზერა
ერთადერთი ტყუილი სიტყვასავით
დარცხვენილია და თავჩაკიდებული.

_ მე ერთ თვეზე ვფიქრობ...
_ მე _ ლექსის ერთ სიტყვაზე...
_ მე ერთ ნაკადულზე ვფიქრობ...
_ მე _ მიწაში გამჯდარ შიშზე...
_ მე ჯეჯილის მაძღარ სურნელზე...
_ მე _ პურის ზღაპარზე…...
_ მე _ თამაშობათა უცოდველობაზე...
და იმ ვიწრო, გრძელ ქუჩაზე,
აკაციათა სურნელს რომ ამოევსო...
_ მე _ თამაშის შემდგომ მწარე სიფხიზლეზე…
_ მე ქუჩის შემდგომ თავბრუსხვევაზე
და აკაციათა სურნელის შემდგომ
გრძელ, მომქანცველ სიცარიელეზე…

_ რაინდობანი?!
_ რა დროსია!
_ რაშები დაბერდნენ...…
_სიყვარული?!
_ მარტოა და
ვიწრო სარკმლებიდან
უმაჯნუნო ველებს გადასცქერის,
დერეფანს _
სამაჯურის ერთი წვრილი წკირის ჩაწყდომის
ხსოვნით მოწრიალეს...
_ ოცნებები?!
_ იფუშებიან
ათასი კარის უმოწყალო ერთგვარობაში...
_ და ყველა კარი დაკეტილია?
_ დიახ, მუდამ დაკეტილია!
და დაიღლები...
ყველაფერი დაღლილობის გაკვეთილია...

_ მე ვფიქრობ სახლზე,
მისი კუთხე-კუნჭულების დუნე სუნთქვით,
მისი თვალის ფახურის მსგავსი
მოციმციმე ლამპიონებით...
მისი დაფიქრებული, ზარმაცი და უშფოთველი მცველით...
ვფიქრობ ახალშობილზე, რომელსაც მოუზღუდავი
ღიმი დასთამაშებს,
წყალზე გაჩენილი მრავალშრიანი ნუჟრივით
და ვფიქრობ ყურძნის მტევანივით ასხმულ
ერთ სისხლსავსე სხეულზე...

მე ნანგრევებზე ვფიქრობ,
მრუმე ქროლვათა ნადავლზე,
ღამით ფანჯრებიდან გამომკრთალ საეჭვო სინათლეზე.
და პატარა სამარეზე,
რომელიც ახალშობილის ტანივით პატარაა...

_ საქმე... საქმე?!
_ დიახ, მაგრამ ამ დიდ მაგიდაზე
ფარული მტერი ჩაბუდებულა,
რომელიც შენ ნება-ნება გღეჭავს
ისე, როგორც ხესა თუ რვეულს
და კიდევ ათას ამაო რაღაცას,
საბოლოოდ კი ჩაის ფინჯანში ჩაიმსხვრევი,
ვით ნავი _ მორევში
და ჰორიზონტის სიღრმეებში
სიგარეტის სქელი კვამლისა და
გაურკვეველი ხაზების მეტს
ვერაფერს დაინახავ...

_ და ვარსკვლავი?!
_ დიახ, ასობით, ათასობით,
მაგრამ ყველა მათგანი
მხოლოდ ღამის გალავნის
იქით მხარეს...

_ და ჩიტი?!
_ დიახ, ასობით, ათასობით,
მაგრამ ყველა მხოლოდ შორეულ მოგონებაში,
თავისი ფრთების ფართქუნის
ქუშ სიზვიადეში...

_ მე ქუჩიდან გაგონილ დაძახილზე ვფიქრობ...
_ მე კი უწყინარ წრუწუნაზე,
დრო და დრო კედელში რომ გაირბენს ფხაკურით...
_ სიტყვა უნდა ითქვას...
სიტყვა უნდა ითქვას
რიჟრაჟებისას,
ცახცახა წამებში,
როცა სივრცე
სისავსის გრძნობასავით
უცბად გაურკვეველი რაღაცით აინთება,
გულით მწადია,
ღელვას მივნებდე,
გულით მწადია,
იმ უზარმაზარი ღრუბლიდან გავწვიმდე...
გულით მწადია, დავიძახო:
არა, არა, არა!

_ წავიდეთ...
_ სიტყვა უნდა ითქვას...
_ ფიალა თუ სარეცელი...
მარტოობა თუ ძილი...
_ წავედით...



შეხვედრა ღამეში

და საკვირველმა სახემ
ფანჯრის მიღმიდან მითხრა:
«მართალია ის, ვინც ხედავს, რომ
მე დაკარგვის შეგრძნებასავით საშიში ვარ,
მაგრამ, ღმერთო ჩემო,
განა შეიძლება ვინმეს ჩემი ეშინოდეს?!
მე ხომ, მე არასოდეს არაფერი ვყოფილვარ
გარდა ერთი მსუბუქი და მაწანწალა ფრანისა
ზეცის ნისლიან სახურავთა მიღმა.
ჩემი ტკივილი, სურვილი და სიძულვილი კი
სასაფლაოს ღამეულ მარტოობაში
დაღრღნა იმ თაგვმა, სახელად რომ სიკვდილს ეძახიან.

და საკვირველი სახე _ იმ სათუთი, დაუბოლოვებელი
და სუსტი შტრიხებით,
რომელთა მდინარ გრაფიკასაც ქარი
წამიწამ შლიდა და ასხვაფერებდა,
და იმ ფაფუკი, გრძელი ნაწნავებით,
რომელთაც ღამის იდუმალი ქროლვა იტაცებდა
და მათით მთელ ღამეულ სივრცეებს ფარავდა,
როგორც ზღვის ფსკერის მცენარეები,
ფანჯრის იქითა მხარეს მილივლივებდა და იძახდა:
დაიჯერეთ,
მე ცოცხალი აღარა ვარ!

მე მის მიღმა ჯერაც ვხედავდი
მრუმე სიმჭიდროვესა
და ნაძვის ვერცხლისფერ ნაყოფებს,
მაგრამ ის...
ამ ყველაფერის ზემოთ მისრიალებდა
და მისი უსამანო გული
ზღვასავით ისე წამოქოჩრილიყო,
იფიქრებდი, ხეთა მწვანე გრძნობააო
და მარადისობამდე გრძელდებოდა თვალები მისი...

მართალი ხართ,
მე სიკვდილის შემდეგ
სარკეში ჩახედვა აღარასდროს გამიბედავს
და ისეთი მკვდარი ვარ, რომ
ჩემს სიკვდილს ვერაფერი ვეღარ ადასტურებს...

აჰ.
ნეტავ, ბაღის კიდიდან იმ კალიის ხმა თუ გაუგიათ,
რომელიც მთავრისაკენ ზრიალით მიხტოდა?!
მე მგონია, ყველა ვარსაკვლავი
დაკარგულ-გაუჩინარებულ ცაში გადასახლდა
და ქალაქი, რა მდუმარე რამ იყო ქალაქი,
მთელი ჩემი სავალის მანძილზე
ფერწასულ ქანდაკებათა ჯგუფის,
მტვრისა და თუთუნის სუნად აქოთებული
რამდენიმე მეეზოვის,
დაღლილი, თვლემამორეული მაწანწალების მეტს
არავის გადავყრივარ.

აფსუს,
მე მკვდარი ვარ
და ღამე ჯერაც თითქოს
იმ ამაო ღამის გაგრძელებაა.»
დადუმდა
და მისი ორი თვალის ფართო სივრცეებმა
მწარე და ფუჭი ტირილის გემო იგრძნო.
« თქვენ, სახეები რომ ცხოვრების მწუხარე ნიღბით
დაგიფარავთ,
ნუთუ ხანდახან მაინც არა ფიქრობთ იმ ჭეშმარიტებაზე,
რომ დღევანდელი ცოცხლები
ერთი ცოცხლის ნარჩენები არიან და მეტი არაფერი,
თითქოს ბავშვი პირველივე გაღიმებისას
დაბერებულა
და გული _
ეს ქვაზე ამოკვეთილი უძველესი წარწერა,
რომლის ძირითადი ხაზებიც დაუზიანებიათ
და შეურყვნიათ _
თავის ქვად ყოფნას
უკვე ვეღარასოდეს დაიჯერებს.

იქნებ, ყოფნაზე ნარკოდამოკიდებულებამ,
ტრანკვილიზატორთა გამუდმებულმა მოხმარებამ
წმინდა, უბრალო და ადამიანური სურვილები
წაშლა-განადგურების უფსკრულში გადაჩეხა?!
იქნებ სული რომელიმე უკაცური კუნძულის
იზოლაციაში გაასახლეს?!
იქნებ კალიის ხმა მე მხოლოდ დამესიზმრა?!

მაშ, ეს ფეხით მოსიარულენი,
რომლებიც თავიანთ ხის ყავარჯნებს
თმენით დაყრდნობიან,
იმ ფეხმარდ ბედაურთა მხედრები არიან?
ხოლო ეს გამხდარი და ფერწასული წელში მოხრილები
ის წმინდა, მაღალაზრიანი ღვთისმეტყველნი?!

მაშ, მართალია, თურმე მართალია,
რომ ადამიანი ღვთის გამოჩენას აღარ ელოდება და
შეყვარებულმა გოგოებმა
მალემრწმენი თვალები
გრძელი, საქარგავი ყაისნაღებით დაითხარეს...

ახლა ყვავთა ყრანტალის ანასხლეტი
ცისკრის ძილთა სიღრმეში შეიგრძნობა.
სარკეები გონზე მოდიან
და თავიანთ განმარტოებულ, ეულ ფორმებს
მღვიძარების პირველივე განტოტებასა
და შუმი კოშმარების საიდუმლო შეტევას ანებებენ.

აფსუს, მე სისხლისაგან,
რომელსაც სისხლიანი ეპოსის გარდა არასდროს
არაფერი გამოუთქვამს,
და სიამაყისაგან, რომელსაც თავისთავი არასოდეს ასე
საცოდავად არ უცხოვრებია,
დარჩენილი
მთელი ჩემი მოგონებებით
ვდგავარ ჩემი შესაძლებლობის კიდეზე
და ყურს ვუგდებ: ჩქამი არ ისმის.
და ვაცქერდები: ცახცახის ფოთლის ერთი კრთომაც კი არსაით მოჩანს.
და ჩემს სახელს, რომელიც ასეთი
წმინდა ამოსუნთქვასავით იყო,
საფლავთა მტვრის აშლაც კი აღარ ძალუძს!»

შეაჟრჟოლა და
თავის ორივე მხარეს ზრიალით ჩაიქცა.
ღრიჭოებიდან კი მისი მავედრებელი ხელები
ხანგრძლივი ოხვრებივით
ჩემ წინ წამოვიდნენ.

«ცივა და ქარები ჩემი ტანის ხაზებს უმოწყალოდ გლეჯენ,
ნუთუ ამ სამყოფელში
ჯერ კიდევ არის ვინმე,
ვისაც საკუთარი გახრწნილი სახის გაცნობა არ აშინებს;

ნუთუ ჯერ კიდევ არ დამდგარა დრო იმისა,
რომ ეს სარკმელი გაიხსნას, გაიხსნას
და კაცმა თავის მკვდარ ცხედართან
ტირილითა და ვაი-ვიშით
ნამაზი შეასრულოს?!»

იქნებ ჩიტი იყო, რომელიც კვნესოდა,
იქნებ ქარი იყო, ხეთა ტოტებს შუა გახლართული,
იქნებ მე ვიყავი და საკუთარ გულის ჩიხს
პირისპირ შერჩენილი
სინანულის, სირცხვილისა და ტკივილის
ტალღასავით ვიფოფრებოდი,
მაღლა მივიწევდი და
ფანჯრიდან ვხედავდი, რომ
იმ ორი მწარე გაკიცხვის ორი ხელი
ჩემი ორი ხელის მხრისაკენ გამოწვდილი,
ნატყუარი განთიადის რიჟრაჟში ინთქმებოდა
და ერთი ხმა _ სუსხიან ჰორიზონტზე _
მეძახდა:
_ მშვიდობით!










ბრბოს კაცი

სასაცილოა ეს სიყვარული —
სანთლის კიდეზე აკრული ღვენთი...
დღეს მეც მომინდა გულწრფელად გითხრა,
რაც არასოდეს არ მითქვამს შენთვის.
მე ბრბოს კაცი ვარ
და ბრბოს ფუსფუსი
რა ცხადად მოჩანს, ალბათ, მანდედან,
თუმც, კიდევ კარგი,
რომ წმინდანივით
შუქი არ მადგას შარავანდედად.
და შემიძლია — მიყვარდე ჩუმად,
ჩემო ზღუდევ და ჩემო ჯებირო,
მთელი ცხოვრება ისე გიკითხო,
რომ არასოდეს დაგიზეპირო
და არ მომბეზრდე
ან შენგან წყენა
გულში არ დამრჩეს პატარა ხინჯად...
ასე უბრალოდ და გამეტებით
ყორე თუ უყვარს სუსხიან ჭინჭარს;
მე ჭინჭარი ვარ...
ვაზივით მკერდზე
ვერ დაგესხმები
მაღალ მტევნებად...
ვნების კვირაა
და უფალს, ალბათ, არა სცალია —
ჩვენთვის —

ევნება...
შენ ტირი...
მე კი ვერ ამიჩვილებ
ასე უბრალოდ გულს:
ბრბოს კაცი ვარ...
ისიც არ ვიცი:
ტირი თუ შენი
მწვანე თვალების ფერფლი მაცვივა.








გული - თურინჯი

გახსოვს აღმოსავლურ ზღაპართა წყევლა? -
"ღმერთსა ვთხოვ,
გულში სამი თურინჯის
ტრფობა ჩაგივარდეს.
ის თურინჯები
ცხრა მთას იქით,
დაბეჭდილ ბაღში ხარობს;
სიცოცხლეს უნდა გასცდე და
იქამდე მიაღწევ!"

მე კი
აქვე,
რატომღაც,
ერთი ხე შემიყვარდა.
მწუხარედ,
მარტოდმარტო შრიალებდა და
მშვენიერ ლექსებად ჩამესმოდა
იმისი შრიალი...

მიყვარხარ-მეთქი, -
როგორც კი გავუმხილე,
კენწეროზე მაშინვე
თურინჯი გამოიბა
და თვითონვე უკვირდა,
რომელი ჯადოსნური ქვეყნიდან
მონაბერმა ქარმა მოუტანა
იმ თურინჯის
უჩვეულოდ ბრდღვიალა ნაყოფი.

ხეო მშვენიერო,
ლექსებად მოშრიალევ,
ის თურინჯი ჩემი გული იყო,
გასკდა და იქიდან
ქალი გადმოვიდა,
აღმოსავლურად მრუში და კადნიერი,
შიშველი
ევასავით.

ედემის გარსში
სიშიშვლეს არ იმჩნევდა,
უბიწო იყო და
საკუთარ უბიწობასვე ეძლეოდა
წელში გადრეკილი...

ხელში აპარატი ეპყრა,
სურათებს იღებდა...
მე კი ხედვის რეალისტურ პრინციპებს ვერ ვიტანდი
და, მაინც და მაინც,
მინიატურათა პირობითობების ტრფიალი ვიყავი...

მინიატურების გულში
ერთი ხე შრიალებდა
და ხეს მხოლოდ იქ,
მოშლილ-მორღვეულ განზომილებებში შეეძლო
თურინჯის სიყვარული...

დედა-აღმოსავლეთი ასე ჩამეხურა:
როგორც კი მივესალმე,
დევის დედასავით
პირში სინამდვილის მწარე ძუძუ მომცა,
გული თურინჯივით გამიხეთქა
და იმ თურინჯის სისხლში ამომივლო
სიცოცხლის ზღაპარი...

ნაირა გელაშვილი

გვიანი შემოდგომის შუადღე სოფელში


ორი პატარა ჭრელი ჩიტი
ლეღვის თეთრ ტოტზე _
ჩემი ორი ცრემლიანი თვალისთვის.




სილამაზის პირისპირ


როგორ მტანჯავ ტყის მწვანე მდელოვ,
შენც, ნამიანო დილის ზამბახო,
აყვავებულო ტოტო ალუბლის,
რომ ჩემთან ერთად არ გხედავთ ჩემი შეყვარებულიც.





მხატვარი იდა თვარაძე


რაც უფრო ემატება წლები,
მით უფრო ენატრება დედა,
რომელიც მოუკვდა
და ახლა დროს აღარ ემორჩილება...
და დედა დიდდება მდინარესავით, ზღვასავით, ცასავით
და უკვე ყველაფერია მის ნახატებზე _
იგი ძროხაა _ სამყაროსხელა,
ფაფუკი, ფერადი,
მთვარესავით მოხრილი წევს და მის ვეება ძუძუებშორის
ნამდვილი სავანეა
ულევი სითბოთი სავსე და ყველა დაეტევა იქ,
დედა _ სახლია, რომელიც თბილ ქუდს ჰგავს,
ფერადს და ჯადოსნურს,
დედა _ სახლია, რომელიც სახეს ჰგავს: ფანჯრები _ თვალები,
პირი _ კარები, სახურავი _ თავი;
სადაც ვერავინ შევა შემაშინებელი,
დედა _ მთვარეა, ჭრელი თვალები უცინის სავსე სახეზე,
დედა დედაა _ მთვარესავით სახით
და ზედ ლურჯი ჭებივით თვალებით
და შალი გადაუკიდია მკლავზე
ასაკში შემავალი შვილისთვის...
და ყველა საგანი ხელს ჰკიდებს დასუსტებულ
იდა თვარაძეს
და დედასთან მიჰყავს...
მისი გული ორჯერ გაიჭრა,
რადგან ძალიან უჭირდა ფეთქვა,
ახლა ექიმებმა თქვეს: მესამე ოპერაციაც გარდუვალიაო,
და ეხვეწება იდა თვარაძე თავის მკვდარ დედას _
გამოუგზავნოს ფული, საღებავები, შეშა და კულტურის მინისტრი,
რომელიც დაჰპირდა ამდენი ხანია
ცივი სახლიდან თბილ სახლში გადაგიყვანთო...
აი, რამდენ რამეს ევედრება იდა თვარაძე
თავის მკვდარ, ადიდებულ დედას,
რომელიც უკვე ყველაფერია მის ნახატებზე:
სახლი, ძროხა, თაიგული, მდინარე,
მთვარე და ლურჯმწვანეთვალება ღვთაება...






კიდევ კარგი

ტრფობა ცეცხლოვანი, დამდაგველი,
წლებზე გამარჯვებული
რომ მღირსებოდა, მოტივტივე ჩანასახებად
დარჩებოდნენ ჩემი წიგნები.

Freitag, 28. August 2009

მამები

მამები

1.როცა სულ რაღაც ოციოდ წუთით აგვიანებდა ფოსტალიონი ახალთახალი პრესის მოტანას,

ისინი ბრაზობდნენ.

ისინი გულს დებდნენ დროებით გამწვანებულ ცისფერ ეკრანებში და ხტოდნენ,

ხტოდნენ ჭეშმარიტი სიხარულით,

როცა მშობლიური საფეხბურთო კლუბის ფორვარდი ამ გულს მეტოქის კარში ათავსებდა.

ზამთრის დილაობით ისინი ქოქავდნენ გათოშილ მანქანებს და მოტორის გახურებამდე მოთმინებით აბოლებდნენ პირველ ღერ კოსმოსს,

ზაფხულობით კი იმავე მანქანებს საბარგულებს ადგამდნენ თავზე და ძვირფას ცოლ–შვილს არიდებდნენ დახრუკულ ქალაქს.

ისინი ტკბილად მეგობრობდნენ ტკბილ მეგობრებთან და სუფრის თავში ამაყად მსხდომნი, იმავდროულად ღირსეულად ისხდნენ ხელფასზე.

ისინი აწყობდნენ ლამაზ საღამოებს.

ისინი აწყობდნენ ძნელზე ძნელ საქმეებს.

ისინი აწყობდნენ მზრუნველ ხელისგულებს საყვარელი შვილების მხრებზე და აწყობდნენ, უსასრულოდ აწყობდნენ გეგმებს.

მაგრამ ხორცი, ამ გეგმებს რომ უნდა შეესხა, გამოდგა მოწამლული –საწყალი მამები!

საწყალი მამები,

რომელთაც ეყოთ თავხედობა დარჩენილიყვნენ ისეთებად, როგორებადაც თავისთავი წარმოედგინათ,

და როცა ირგვლივ ყველაფერი შეცვლილია,

ისინი, ისევ ისეთები, ყანყალებენ ავტობუსებში, რომლებსაც შეუცვალეს ნომრები;

ჭუჭყიანი მინებიდან გაჰყურებენ ქუჩებს, რომლებსაც შეუცვალეს სახელები;

იხდიან მგზავრობის საფასურს – ფულს, რომელსაც შეუცვალეს ფორმა და ფერი და სამსახურებში,

რომლებსაც სახეები (კერძოდ, პროფილები) შეუცვალეს,

მთელ თავის მუშა–ენერგიას დროის კვლას ახმარენ,

რომელსაც, ზღაპრული ურჩხულივით, ახალ–ახალი თავები ამოსდის მოჭრილთა ნაცვლად და რომელმა,
მამების გარდა, არაფრის შეცვლა არ დაიზარა.

და ახლა, როცა ყველაფერი შეცვლილია,
ისინი, ისევ ისეთები, როგორც წლების წინ,
და კიდევ უფრო ისეთები, ვიდრე წლების წინ,
ჯიბეებში ხელებჩაწყობილნი, სახლებისაკენ მოაბიჯებენ,
ისევ იმგვარად ჩაცმულები, როგორც მაშინ – წლების წინ,
იმდროინდელი შარვლებით და სვიტრებით და ფეხსაცმელებით,
რომლებიც ისეთი გამძლენი გამოდგნენ, თითქოს პლასტმასის მანეკენებს ცმოდეთ ამდენხანს და არა იმათ მძიმე სხეულებს.
მოაბიჯებენ სახლებისკენ ჩვენი მამები,
სხვადასხვაგვარი სახლებისკენ, სხვადასხვაგვარი ნაბიჯებით,
და საერთოდაც – სხვადასხვაგვარები,
და მხოლოდ მზერა, მზერა დასჩემდათ ბოლო დროს საერთო,
როგორც ცხოველებს, სხვადასხვა ჯიშის და ზომის და ღირსების ცხოველებს ჩვევიათ,
როცა პირველად მოხვდებიან ზოოპარკში, ვიდრე გალიებს მზერას შეაჩვევენ;
როცა ვეფხვსაც და კურდღელსაც, გველსაც, თუთიყუშსაც, ერთნაირად უელმდებათ გამოხედვა
და ერთნაირად ეშინია ვეფხვსაც, კურდღელსაც...
და როგორც ისინი ვერ აღიქვამენ გალიის გისოსებს,
ისე მამებიც, ჩვენი მამებიც, ყველაფერს ხსნიან სიზმრის ლოგიკით და ასე,
მშვიდად, თითქმის ამაყად, ნიშნისმოგებით მოელიან გამოღვიძებას.
მაგრამ სიზმრისთვის სულერთია,
მამაპაპური ძილისათვის მოემზადე თუ მხოლოდ თვალის მოტყუება მოიწადინე,
მისთვის მთავარია, უბრალოდ, გეძინოს
და რაკი დაიწყო, გრძელდება სიზმარი,და არც ის ადარდებს,
თუ მომართული მაღვიძარა სადაცაა აწკრიალდება.
და წვანან მამები, სიბნელეში, პირით – კედლისკენ,ჩამშვიდებულები – ფხიზელი ძილის წინ,
და ვეღარ ბედავენ იფიქრონ წარსულზე,რომელიც ასე, ძილისწინობით,
წაღმა–უკუღმა იმდენჯერ ფურცლეს, რომ გაეცრიცა ყოველი გვერდი და არაფერი თითქმის აღარ ჩანს –
ერთი წაკითხვა დარჩა მხოლოდ, ერთი მოყოლა,
ოღონდ ის ერთი – მათ აღარ ეკუთვნის,
ოღონდ ის ერთი – უნდა შეინახონ:
შვილიშვილებისთვის, და იმ მომავლისთვის, რომელიც, წარსულის არ იყოს, აღარ ჩანს.
და წვანან მამები, სიბნელეში, პირით – კედლისკენ,
რომელსაც უკვე, რახანია, რაც ყურები ჩამოახიეს
და თქვან – რაც უნდათ,
ვინც უნდათ – აგინონ,
ამოანთხიონ მთელი ბოღმა – აღარა აქვთ კედლებს ყურები!
მაგრამ არა, ისევ ჩუმად წვანან მამები,
პირით კედლისკენ, სიბნელეში, გატრუნულები,
და ვეღარ ბედავენ იფიქრონ წარსულზე,როცა მათი საქმეები, სურვილები, საზრუნავები
შეუფერხებლად მოძრაობდნენ საათის ისრის მიმართულებით
და როგორც ვალმოხდილი დეკორაციები, სპექტაკლის შემდეგ, სცენის სიღმისკენ –საწოლებისკენ ისე მშვიდად მიირწეოდნენ;
როცა იწვნენ, სიჩუმეში, პირით – ხვალისკენ
და კალენდარული ძილით იძინებდნენ.
მაგრამ ახლა, როცა ყველაფერი შეცვლილია,
როცა უკვე ყველაფერი იმდენად შეცლილია, რომ ხსოვნამ შეიძინა ახალი თვისება – თვითირონია,
როცა დროის და ფულის კურსი ერთმანეთს დაემთხვა,
როცა მრავალჭირნახულმა სამშობლომ მეიმდენე გასაჭირი გადაიტანა,
რომ გადატანითი მნიშვნელობა შეიძინა სიტყვა „სამშობლომ“,
როცა საეჭვოდ დაჭკვიანდნენ ზოგიერთები, რამაც გაზარდა უეჭველი გიჟების რიცხვი,
როცა ყველამ და ყველაფერმა დაიკავა თავისი ადგილი,
რომელიც სხვისი იყო და როცა ყოველგვარი წარსული, განსაკუთრებით – უზრუნველი, საბოლოოდ ჩამოყალიბდა, როგორც დროის მეეექვსე გრძნობა,
ვხედავთ ჩვენ მათ, ჩვენს მამებს, რომელთაც ეყოთ თავხედობა დარჩენილიყვნენ ისეთებად, როგორებადაც თავისთავი წარმოედგინათ, და უპასუხოდ გადაყლაპეს ყველა საყვედური, რომელიც ვუთხარით,
ხოლო ჩვენ ვუთხარით,რომ თურმე ერის საკეთილდღეოდ შუბლით კედლები უნდა ენგრიათ,
რომ თურმე მუხლზე დაცემულებს უნდა ეხეხათ ეკლესიები,
რომ თურმე უნდა ყოფილიყვნენ მღაღადებელნი წალკოტსა შინა
და თანაც ჩვენთვის,
თუკი ჩვენი დროც დარჩებოდათ, ჯანსაღი სექსის საფუძვლებზეც უნდა ეამბნათ,
და კიდევ ბევრი სისაძაგლე როცა ვუთხარით, მათ რატომრაც ითაკილეს შეპასუხება
და ახლა, როცა უკვე ყველაფერი უნუგეშოდ შეცვლილია,
როცა უგზოუკვლოდ გადაიკარგნენ ფოსტალიონები თავთავიანთი გაზეთებით,
როცა დაუდგენელ ვითარებაში აორთქლდა მშობლიური საფეხბურთო კლუბი თავისი ფორვარდით,
როცა გაყიდული მანქანის მოსაგონებლად შემორჩნენ მხოლოდ ჟანგიანი საბარგულები,
როცა დახლებიდან უგზოუკვლოდ დაიკარგა თამბაქო კოსმოსი
და როცა ტკბილი მეგობრებიც მიმოფანტა მწარე ცხოვრებამ –დაიჩაგრნენ,
დაიჩაგრნენ ჩვენი მამები,
და დაიჩაგრნენ, რადგან იყვნენ ჩვენი მამები,
ჩვენი მამები – და არა ნავთობის,
ჩვენი – და არა თამბაქოს მამები,
და არა ტრიბუნის,
და არა ეკრანის,
და არა ომის და ტურიზმის მამები;
რადგან არასდროს უცხოვრიათ პრესის ფურცლებზე,
ხალხის გულებში,
ქვის ობელისკებზე,
არამედ ცხოვრობდნენ, უბრალოდ, სახლებში,
ჩვენს მყუდრო სახლებში –საწყალი მამები.

2.
და ცოცხლობს იმედი, როგორც გადაბრუნებული ხოჭო,
რომელიც ვერ ხვდება, რომ არის ასეთი – გადაბრუნებული,
და გამწარებით იქნევს ფეხებს: უაზროდ, ჰაერში.
და ენაცვლებიან ერთმანეთს დღეები, როგორც გასაფერადებელი რვეულის ფურცლები,
და დგანან მამები – ოთახებში, ქუჩებში, ტრანსპორტში,
და როგორც ჯიუტი ბავშვები, ჯიუტად იცდიან,როდის გამოჩნდება სადღაც მიკარგული, სადღაც უადგილოდ დადებული,
რაღაცის უკან ჩავარდნილიფერადი ფანქრები.



* * *მიმღერე შენი უკუღმართი იავნანა,შვების სიმღერა მათთვის,
ვინც მხოლოდ დილისპირზე ბრუნდება სახლში
და ვიდრე ღამე მზის სხივებით არ აიმღვრევა -
ვერ შელევია მის წმინდა და სევდიან ნახშირს.
ვინც უკეთესი ვერაფერი ვერ შეძლო, ვიდრე
ღამის ხიდიდან ჯოჯოხეთში ვარდნაა; და ვინც
მზის პირველ სხივებს, როგორც ფილმის მოსაწყენ ტიტრებს,ისე აჰყურებს.
ვისაც სძულს და ვერა თმობს მაინც
თუნდაც ერთ წარსულს, უმაჯინჯესს. ჰოდა მიმღერე
შენი ხმამწარე იავნანა - მათთვის, ვინც ღმერთზე
მხოლოდ ის იცის, რომ ახლოა, და ვერ იყენებს
მისკენ მიმავალ ვერცერთ რწმენას, არადა ეძებს.
მიმღერე შენი იავნანა, მიმღერე შენი
კანონგარეშე იავნანა მათთვის, ვინც ახლა
ღამენათევი და ნათრევი მიიწევს ქშენით
ცივი სახლისაკენ; იმისაკენ, რასაც ჯერ სახლად
ნათლავს და სჯერა, რომ იქ მაინც დახვდება სითბო,
რომელიც თუნდაც მხოლოდ სხეულს ჭირდება ჯერაც;
სჯერა, რომ სიკვდილს და სიყვარულს რაც უფრო ითმენ,
მით უფრო მშვიდად დაიძინებ. რატომღაც სჯერა.
(იმღერე მისთვის, ვინც თავისი ნახა საფლავი
და თითქმის გული აუჩუყა წარწერამ ნიშში.
სახლებს ანგრევენ, ზღვებს აშრობენ, ტყეებს კაფავენ,
მან კი ვერაფრით მოიკვეთა სიკვდილის შიში.)
მიმღერე შენი იავნანა, შვების სიმღერა
მისთვის, ვინც ლიფტის წითელ ღილაკს დილითღა აჭერს
და მერე სამჯერ წარმოიდგენს, როგორ იღება
ლიფტის კარი დ ვიღაც როგორ დაახლის სამჯერ
სახეში ტყვიას.
ვინც საკუთარ გასისხლულ სახეს
და აყმუვლებულ ჭირისუფალ ძაღლებსღა ფიქრობს,
როცა კანკალით დილისპირზე სახლის კარს აღებს
და გაუხდელად მიეგდება; და რათა იკლოს
ძილგამძლე ფიქრმა, ყვავილს ხატავს ბალიშზე თითითან წარმოიდგენს,
რომ დალია აბი საძილე,
ან თავზე საბანს წაიფარებს, ან კიდევ ითვლის,
ან ცდილობს, თავი მოუყაროს ლექსის ნაწილებს
და გრძნობს, რომ სისხლი თვალებიდან აღარ იღვრება.
აღარც ცრემლები. მხოლოდ შიში, დაღლა და შიში.
მიმღერე შენი უკუღმართი იავნანა, შვების სიმღერა
მათთვის, ვინც მხოლოდ დილისპირზე ეფლობა ძილში

Sonntag, 9. August 2009

-სად დევს ჩემი გაყვითლებული ადამიანებით სავსე ალბომი ?
-მტვრისგან დაჭმული შენი დღეებით გამოტენილი კარადის ბოლო თაროზე.
-უსწორმასწოროდ დაკიდებული გახუნებული მოგონებებიც გასასწორებელია,ცუდად მხვდება თვალში და ნერვებს მიშლის...
-ეგრე ვადაგასული ემოციებიც გადასაყრელია და შენ განწყობებზეც ჩამოსაწმენდია აბლაბუდებიც ...
-ორ-სამ დღეში კარს გამოვიკტავ და წავალ ...ჯანდაბამდე გზა ქონია ყველაფერს...
- როცა ძალიან დიდი დრო გავა მას შემდეგ რაც საკუთარი თავიდან გამოხვალ და ათას ერთმანეთის გადამკვეთ გზაზე დაიწყებ სიარულს, აუცილებლად მოგენატრება შენი მშვიდი თავი, მყუდრო განწყობა, კეთილბოლოიანი ამბების მოსმენა და მონატრებისგან დაგავიწყდება მუხტი, რომელმაც საკუთარი თავიდან გამოგიყვანა, და ის ამბები, რაც კეთილ ბოლომდე ხდებოდა შენს გამოსაკვებად მოხარშულ მონაყოლებში და შენი თავისკენ მიმავალ გზას დაადგები… გზაში ერთხელ მაინც რო გეფიქრა იმაზე, რომ შენ დატოვებულ ,,შენში’’ რაღაცეები შეცვლილი და გადაადგილებული დაგხვდებოდა, ალბათ ასე ძალიან არ გემოულოდნელობებოდა ძველი ჩვევები დაბერებული მეზობლებივით რომ ვერ გიცნობენ და ყველა შენი მეგობარი უკვე ჩამოყალიბებულია და შენსავით გადახლართულ გზებსე კი არა, ათასი გათვლითა და აწონით დაგებულ,ათასი მათნაირის გატკეპნილ გზაზე დგას... -ხო,მაგრამ მე არ მქონდა უფრო კომფორტული მე,რომ იქ წავსულიყავი,მომწყინდა სხვებში ცხოვრება,ჩემ საკუთარ მეში მინდოდა დაჯდომა და დასვენება....
.................
უკომფორტულმეო პაციენტმა თავისი არაკომფორტული ,,მე\'\' კომფორტული ,,მეს\'\' აუშენებლად დაკარგა...
...............
ახლა მეორე პაციენტი ოცნებობს მეზე,რომლის შემოსასვლელშიც იქნება აბრა წარწერით: შემოსასვლელში დატოვეთ სახელები,გვარები, სოციალური სტატუსები და მდგომარეობები,მორალურ-მოქალაქეობრივ-სამსახურებრივი მოვალეობები და გარემოებებით გამოწვეული ახლობელ-მეგობრები...გამოაღეთ საკუთარი თავები, ჩამოხსენით საკიდებიდან ფერები და ემოციები...ჩაიცვით ისინი და ნუ იფიქრებთ გიხდებათ თუ არა... აქ ყველა თანასწორია მზის,მუსიკისა და ერთმანეთის მიმართ... მოკალათდით მოხერხებულად და მიირთვით სიმშვიდე და ცვლილებები საკუთარი თავებიდან...
პაციენტებზე საუბრისას ექიმები შენიშნავენ რომ არ არსებობს არანაირი მე და თქვენ,ისევე როგორც არ არსებობენ პაიენტები და რეალობა,სადაც ისინი შეძლებდნენ არსებობას. ეს ყველაფერი სუბიექტური შეგრძნებებისა და დამოკიდებულებების ნაყოფია,რომლებიც თავისი მხრივ არ არსებობენ და ყველანაირი სუბიექტივიზმი,რომელიც გვაიძულებს ერთმანეთის ყოლასა და ერთმანეთთან დამაკავშირებელი დამოკიდებულებებისა და გრძნობების ქონას,აზრს კარგავს სწორედ თავისი და თავისი ასრებობისთვის საჭირო გარემოს არარსებობის გამო...
............................
არაკომფორტულმეიანი პაციენტი სიცოცხლის ბოლო დღეებში დაჟინებით ითხოვდა ბაბიამისის მოქსოვილ ჭრელ,ორნამენტებიან წინდებს.როგორც თვითონ ამბობდა,სხვას არაფერს შეეძლო მისი გაყინული ფეხების გათბობა.
...........
ასაშენებელმეიანი პაციენტი იხსენებდა იმ გზას,სადაც შუქნიშნის ნაცვლად ცისარტყელა იდგა და რომელზეც ვერ გადავიდა,იმიტო რო შვიდივე ფერი ერთად ენთო,იმან კი არც ერთის მნიშვნელობა არ იცოდა;და ვერ იხსენებდა ადამიანს,რომელიც გზის იქით იდგა და რომელიც არ უნახავს, იმ უბრალო მიზეზის გამო რომ გზაზე ვერ გადავიდა.
...........
ექიმები ვერ იხსენებდნენ ვერაფერს,იმიტომ რომ ყველაფერი,რისი გახსენებაც მათ შეეძლოთ არ არსებობდა,ზუსტად ისე,როგორც თავად ექიმები
პ.ს.მე უფრო და უფრო ხშირად ვიხსენებ პაპაჩემის სიკვდილის წინა ზაფხულს,როცა ერთად ვუსმენდით ბითლზებს და კიდე ფსიქიატრულს,მეზობელ ქუჩაზე რო მდებარეობდა და რომლის პაციენტებსაც წითელი პომადების,უყველაფრო თვალების და სასტიკი ისტორიების მთელი გუდა დაქონდა ჩემი ბავშვობის ქალაქში...

Sonntag, 26. Juli 2009

გაზაფხულობით ყვითელ ყვავილებიან მინდორზე ვცხოვრობ
ადვილია ჩემი პოვნა,
ერთადერთი ვარ რომელიც არ ფრინავს...
საათი არ მაქვს,
37ე გათენებამდე დაგელოდები...


მამლებს დავხოცავ,
ვერ ავიტან მესამე დაყივლებამდე სამჯერ უარყოფილ საკუთარ თავს....

წარმოსახვების გზაჯვარედინზე,სამხრეთ კუთხეში მირაჟებს ვყიდი,
სამი დღის საყოფს ერთ კარგად მოყოლილ ამბავზე,
ამბებს ბოქლომიან ძველ სკივრში ვკეტავ და
შობის წინა საღამომდე აღარ ვიხსენებ,
შობას კი ფერად განწყობებში ვფუთავ და უშობაო ბავშვებს ვუგზავნი...

ჩრდილებს ვიხატავ,
სურვილებს სიზმრებში ვგზავნი,
სარკის მaგივრად საკუთარ თავში ვიხედები
(ვიხედები და არ ვიკეტები!)
იქ ბევრ ხალხს ვპოულობ და
გაურკვევლობა და შიში წრეს კრავენ...

სიზმრებს მოგპარავ,
ჩემსას გაჩუქებ,
სახლს არ ავაგებ,
შენში ვიცხოვრებ
ჰორიზონტამდე ღიმილით ვივლი...

დანაშაულის გრძნობის გარეშე მზეზთან დავწვები.
გაღვიძებისას გვერდზე დაგხვდები...


ალუჩა გიყვარს?

Donnerstag, 2. Juli 2009

გაგა ნახუცრიშვილი

კითხვები
ნუ მაძლევ კითხვებს.
უპასუხოდ
დავტოვე ყველა...
ნუ მაძლევ კითხვებს,
მე ვუყურებ 
ხეებს და ჩიტებს.
შევიგრძნობ, ვცხოვრობ,
ნუ დამიტოვებ
მხოლოდ კითხვებს
შენს სამახსოვროდ.
შენ ჩემთან დარჩი,
მანუგეშე,
რომ არ ვარ მხდალი!..
მთელი მსოფლიო,
ეს მსოფლიო
უჩემოდ ლაჩრობს.
შენ ჩემთან დარჩი,
გამისწორე
ცოტახნით თვალი,
დარჩი, გთხოვ, დარჩი,
ლეგენდისთვის
ნუ მწირავ მარტოს!...


ქალები 
ქალები იცვლიდნენ თმის ფერს
და ბავშვის გაჩენას ნატრობდნენ,
პრინცებზე ხედავდნენ სიზმრებს,
დღისით კი არაფერს ამბობდნენ.

ქალები იცვლიდნენ თმის ფერს,
დღიურში ყვავილებს ახმობდნენ,
ეტრფოდნენ ლექსებს თუ ცის ფერს,
უბრალოდ, თავის თავს ართობდნენ.

შუქნიშანი
უკვე მოგონება მივეც ანათემას,
უკვე დავივიწყე შენი სუსტი ტანი.
ღამის მარტოობას ისევ ანათებდა
ქუჩის მოწყენილი, სველი შუქნიშანი.

დავთმე სიყვარული, მაინც არ მეძინა,
თითქოს მომყვებოდნენ ძველი აკორდები.
მერე ჩემს გრძნობებზე ცივად გამეცინა,
მივხვდი, აღარასდროს აღარ გავლოთდები.

ქუჩა სიბნელეში, თითქოს ნახაზია,
როგორ იცვლებიან სახლთა ფიგურები,
ყოფნა უშენოდაც ისე ლამაზია,
შენკენ, დამიჯერე, აღარ ვიყურები.

უცნაური ზამთარი
უცნაურია,
ჩუმად მიდის შენი ზამთარი,
ვიღაც ამთქნარებს ბიბლიასთან - უცნაურ წიგნთან;
უცნაურია,
ცხოვრებას რომ ისე ამთავრებ,
სულ ყველაფერის ხელახალი დაწყება გინდა.
უცნაურია,
რატომ კვდება თავად ავდარიც
და ვერა ხვდები, რას დაარქვეს იმედი ყოვლის.
უცნაურია, 
ისე მიდის შენი ზამთარი,
ერთხელაც კი ვერ შეიგრძენი სიწმინდე თოვლის.

[უძლური სინათლის ქალაქი]
უძლური სინათლის ქალაქი
ქუჩები უფერო ფერის,
სულ ყველა სულ ყველას ძმაკაცი,
სულ ყველა სულ ყველას მტერი.

იქ, სადაც არ ხდება სიახლე,
არავის არა აქვს ბედი.
იქ სადაც იციან სიმართლე,
მაგრამ არ იციან მეტი.

იქ, სადაც ცვლილების სურვილი,
არავინ გაივლო თავში,
არა აქვთ სიცოცხლის წყურვილი,
მაგრამ აქვთ სამოთხის საშვი.

და თითქოს ჩრდილები დადიან,
უაზრო წრეწირებს ჰკრავენ,
იქ, სადაც არაფერს სჩადიან,
უბრალოდ ცხოვრებას ჰკლავენ,

იქ, სადაც თენდება არასდროს,
ღამეში ეძებენ გროშებს,
ჰაერი მაინც არ ჩარაზოთ,
ჰაერი, ჰაერი დროზე!


შეხვედრა
თუ ზღვების იქით ისევ ზღვა არის,
თუ კატა მზეზე მზეს აშტერდება,
მაშინ ვინ იტყვის: აბა რა არის,
ან განშორება, ანდა შეხვედრა.


გამოდით გარეთ
ქალია ალბათ, ქალია ზღვარი
და მარტოობა - უზღვრობა უფრო,
ეს ყველაფერი ან მართლა არის,
ან მოვიგონეთ, რომ დავეუფლოთ.
გამოვიარეთ რამდენი კარი,
რამდენი ხვრელი, ძველი წიგნები.
ტალღა ზღვის არის - ხმა, საუბარი,
სიჩუმე კიდევ - თეთრი მინდვრები.
ნეტავი რისი თქმა უნდათ ზარებს,
რომ რეკენ ასე, ასე დილიდან,
ალბათ, ამბობენ, გამოდით გარეთ,
თქვენი ჩარჩოდან, თქვენი ბინიდან.
გამოდით გარეთ, წაშალეთ ზღვარი,
იპოვეთ ქალი, ბგერა და ფერი,
ეს ყველაფერი ან მართლა არის,
ან ფერადდება სულ არაფერი.

გამგზავრება და მოლოდინი
მეგობრებთან არ დალია გრამი,
მოენატრა მარტოობის წამი,
კარი გახსნა, დაიხურა ქუდი,
იყო დილის ოთხის ათი წუთი.
გამგზავრება დაისახა მიზნად,
უცებ თავის ნაბიჯს გაემიჯნა;
მიაკითხა მატარებლის სადგურს,
წასვლა უნდა, რადგან წასვლა არ სურს;
ის ყოველთვის უწოდებდა პროტესტს
სასაცილოდ შექმნილ ავტოპორტრეტს.
დაინახა მატარებლის თვლები,
შეიყვარა ცარიელი გზები.
გზაში შუბლი მიაბჯინა მინას,
როცა წვრილი წამოვიდა წვიმა.
მოგონება შეეხიზნა ლოდინს,
იხსენებდა ის ცარიელ ლოგინს.
გაიხსენა ძველი, მყუდრო ბინა,
შეიყვარა, მერე მოიწყინა.
დაბრუნებას ვერ დაარქმევს სახელს
თვლემს და თვალებს უცაბედად ახელს.
გააწვალებს დაბრუნების ჟინი,
მერე ისევ გზა და მოლოდინი.


მაწანწალა
სახლების სიჩუმეს ნაბიჯის ხმა მოშლის,
მკრთალი ლამპიონი, სველი ქვაფენილი,
იყო სიყვარული, დაკარგული დროში,
ქუჩა, ჩრდილებით და ფოთლით დაფენილი.
მაწანწალას კვალი მიდიოდა ცისკენ,
სადაც მთავრდებოდა მიწის ცრუ სიმხდალე,
მას უყვარდა ქალი და არ იყო მისკენ,
არც ოცნების შუქი და აღარც იღბალი.
ის ხედავდა სიზმრებს, ხშირს და აბდაუბდას,
და, როცა ფხიზლობდა, თითქოს მკითხაობდა,
თუმცა ქარტეხილებს უკვე გადაურჩა,
მაინც არ ამხელდა თავის ვინაობას.
იგრძნო, სხვა ჟამია, მაგრამ ესეც წავა,
ხალხიც შეიცვლება მოდის სიმრავლეში
და აღარ ისურვა, ისევ ემოძრავა,
ჩვენი დედამიწის სიბრტყე-სიმრგვალეში.
ვეღარ აიტანა ერთ ადგილას მარში,
სულ არ დაეძებდა ჩივილს, საყვედურებს,
რადგან მიდიოდა, მაღლა, შუაცაში,
მიდიოდა, ჰქმნიდა ახალ საფეხურებს.

მოჩვენებები
სხეული გაქრა. სხვა დროა უკვე.
სილუეტს აღარ სჯერა ვნებების.
აღარც სიბრტყეა და აღარც კუთხე.
მოჩვენებები. მოჩვენებები.

აღარც შიმშილი. აღარც წყურვილი.
აღარც ავდარი და აღარც დარი.
არც სიყვარული. არც სიძულვილი.
აღარც მზე. აღარც გიჟური ქარი.

აღარც სიცოცხლე. აღარც სიკვდილი.
არც დრო. არც საქმე. აღარც სიჩქარე.
აღარც წუწუნი. აღარც სიცილი.
მხოლოდ სიწყნარე. მხოლოდ სიწყნარე.
სხეული გაქრა. სხვა დროა უკვე.
სილუეტს აღარ სჯერა ვნებების.
აღარც ნათელი. არც ბნელი თურმე.
მოჩვენებები. მოჩვენებები.

არა მეგობარო
(გიო იოსელიანის ხსოვნას)

არა, მეგობარო, აქ უარესია,
აქ გაიფანტება იმედი, ნიჭი.
აქ ქრება ოცნება, ოცნება - მესია,
ღვინით და თუთუნით სიმშვიდეს ვიმკით.

არა, მეგობარო, არა ღირს ცხოვრება,
არა ღირს ცხოვრება, რომც იყო ქრისტე,
არა ღირს ნუგეში თუ ყულფის მორგება,
არა ღირს!.. არა ღირს!.. რა გითხრა კიდევ.

არა, მეგობარო, არა ღირს ღიმილი,
მე ვიცი, ღიმილსაც დაახრჩობს ბოღმა,
არა ღირს, იცხოვრო ღმერთივით, ვირივით,
არა ღირს, იცხოვრო ფხიზელმა, ლოთმა.

არა, მეგობარო, არა ღირს სიმშვიდე,
არა ღირს იყვირო, გაჩუმდე მორცხვად,
არა ღირს სიყვარულს, სიხარულს იმკიდე,
ტალახში გასვრიან სიწრფელეს როცა.

არსებობს წამება, წამების სიჩქარით
შენს ხსოვნას ვაჩუქე ერთ-ერთი წამი,
ტკივილით, უაზროდ რაღაცა გითხარი
უშენო, თოვლიან, ყინვიან ღამით.

არა, მეგობარო, აქ აღარ დაბრუნდე,
აქ გაგეფანტება ოცნების ნიჭი,
ონება დაალპეს, წაბილწეს, გაქურდეს,
ცრემლსაც კი დაკარგავ ლამაზი ბიჭი.

ვარ ნაპოლეონი!..

მომკალით, იცოდეთ, მსოფლიოს დავიპყრობ,
ვიწამე ლუდხანის და ვიღაც ავარას,
ვნიშნავდი ჩემს რაზმში დიდ მხედართმთავარად,
სიკვდილიც შემთხოვდა: გრძნობები გავიყოთ,
მომკალით, იცოდეთ მსოფლიოს დავიპყრობ!

ვარ ნაპოლეონი!
მსოფლიოს ხმაურიც ფეხებში მედება,
მე არ მწამს ცრემლები, ხვეწნა თუ ვედრება,
არ მწამს ტრაგედია და მარცხი ცბიერი,
უკან არ დაიხევს ავარა მშიერი,
მოვმადლე ავარას მეფური იერი!

ვარ ნაპოლეონი!..
ქარები, წვიმები არის სასაცილო,
მოდით, რომანტიზმი ერთად გავაცილოთ
და ჩემთან დადექით ფერკმრთალი ვარდებით,
რადგან სიფერადეც გახდა სასაცილო,
მოდით, სიყვარულიც ერთად გავაცილოთ.

ვარ ნაპოლეონი,
ვიღაცა ოხერი თუ იმპერატორი!..
თქვენ ჩემთან მოხვედით? რა გინდათ, ბატონო?
და რაკი მოხვედით, ხართ გიჟი ან პოეტი,
ბრძოლა ხომ დაიწყო, დგას საღამოეთი
და მაინც იბრძოლეთ, გწამთ იმპერატორის.

ვარ ნაპოლეონი!..
მსოფლიო ცახცახებს და ვიგრძენ დაღუპვა,
არ შეცდეთ, მე სისხლი სულაც არ მწყურია,
არ მინდა ოცნების ეჭვებით გალუმპვა
და ვიცი დიდების შიში და შურია.
უბრალოდ, სამყარომ დამღუპოს, მწყურია!

ვარ ნაპოლეონი!..
როცა დავიპყარი სამყაროს ნაწილი
და როცა შევიგრძენი ცრემლები ნამდვილი,
როცა დავიკარგე ცრემლების ქაოსში
და როცა ღრიალით საშინლად დავოსდი,-
არ მსურდა ეჭვებით ოცნების დაღუპვა.

ვარ ნაპოლეონი!..
ლამაზი სიკვდილიც არ არის ამქვეყნად,
მიქარავს ტოლსტოი, ვკვდები ვით ათასი,
ვარ იმპერატორი და თანაც ჯამბაზი!
ძნელია ოცნების, იდეის განდევნა.
ზამთარიც ჩამოდგა ვით ქამელეონი.

ვარ ნაპოლეონი!..
ზამთარი სიმღერებს და ფერებს შეიცვლის,
დავმარცხდი? არ მჯერა და ალბათ შემრისხეს,
მე უკვე დამღუპა სიყალბემ ზამთარის
და სადღაც ივსება უაზროდ დავთარი.
და მეც შევეწირე ფერებს, ქამელეონს,
წადი, ჯანდაბამდის გზა გაქვს, ნაპოლეონ!
მასხრობა ყოფილა ადამის გენია,
დახურეთ ფარდები, ფარდები, მრცხვენია!



Montag, 22. Juni 2009

merab arabuli

გაზაფხულ 

მიდი-მოდიან ღრუბელნი,
მთათ წვერნ ნისლებად ბოლავენ,
გიჟმაჟი მარტის დღეები,
ფიფქებით ჩამოგვქოლავენ.

გაზაფხულ იებს დაიტყობს,
მოანძელებს მზისპირებს,
ჩრდილებში დამრჩალ ზამთარი,
ბალღივით წამოიტირებს.

მთისკენ მიმავალ ბილიკებს,
წაეკიდება სიმწვანე...
ხეები ახალ გაზაფხულს,
კვირტებად გამოისხამენ.

სოფელს შერჩენილი ბებერი ხევსურები... 

-ნეტა,
ე წყალნ თავქვ რად მიდიანავ,
-ჩვენაც ჩავუყვებით წყალსავითა,
მოდი,
აეს ყანწიც გადამისვი,
არაყათ კიდევაც ამავიტან.
-დადეგ!
უკვე ცისპირ შამაგვემტვრა,
კლოვ გავუგონთთდებით,
არახელა.
ეს თქვა,წეკვა ჩუმად გაახვია,
ბოლ სულში ეცა და ჩაახველა.
-მახსონს,
ერთხან როსამ გადავლოთდი,
დიაცმ,
აღარ შასვავ დამაფიცა,
ეხლა აღარვინ მყავ დამფიცები,
აი ზენ აყრავა კუთვნილ მიწა.
მერე ხელ ჭიქისკე გააცოცა,
-ესივ შაუნდნასავ შამამბრუნავს,
იმდენ მინახავო ცხოვრებაში,
ამ გულს,
ვეღარავინ გამიკურნავს.
-მგონი,
ამ წელს დიდ თოვლ გვემუქრების,
უკვე ჩამოთეთრდა მთების წვერებ.
სოფელს ორ კინკილა შავსჩენიორთ,
აბა შვილ-ზლებს აქ რა გააჩერებს.
უკვე, ჩვენ-ჩვენ დრო-ჟამ გადავძოვეთ,
თმასაც გაერია თოვლისფერა,
აღარც სიკვდილ-ოხერ აღარ მადის,
ნეტა ღმერთმ როდისად დაგვიწერა.
ისხდნენ,
ღამეს მხრებზე ილეწავდნენ,
ცეცხლზე შეჰყინვოდათ ორთავ მზერა
და არც გაუგიათ ფიქრში წასულთ,
მზე როდისღა ამოემთისწვერათ.

ღრეობა 

- მოხველ მშვიდობით, სტუმარო,
მოდი, ტაბლასთან დაჯე და
- დამხვდით... 
ამოსთქვი, ღამემაც
ცა ვარსკვლავებით აჭედა.
ვათეთრებ შუაღამისფერს,
ყანწ ჟიპიტაურს ვიწურავ...
ტაბლას ატყვია ხინკლები,
სიფხიზლის კარებს მივხურავ.
- ლუკმა მიაყოლ!
მწარე ას.
- რა ლუკმა, დადექ არიქა!
სასმელმა გონი ამხადა,
დავეძებ ბალალაიკას.
- ეჰეჰეი!
დაჰკათ ვაჟებო...
ჰაი დედასა მტრისასა.
ქალავ,
შენ შორით ნუ მივლი,
თორე ავჰკმიჭე მიწასა.
თენდება, დილამ ახვეტა,
ღამე,
ნისლიან, ბინდიან,
ერთ საკართანოც გადავსვი,
თოლებში ცეცხლი მინთია.
- მომგვარეთ ჩემი თეთრონი,
წინ გზა მიმელის საძნელო,
მოდი...
შამაჯე გავაზე,
ჩემთან წაგიყვან ქალბნელო.
- არ გინდა?!
ეგიც არცარა...
მარტო შავჰკივლებ შარასა,
ვერცაით გადავეჩვიე 
ლოთობას წარამარასა...




სიკვდილის წინ 


არა, არ მინდა,
ჯერ ისევ ვეტრფი...
ცვრიან ბალახს და დილის ალიონს,
მაცადე ბარემ ბოლომდე მოვწევ,
ჩემი ცხოვრების მწარე ყალიონს.
მივეფერები ბოლოჯერ იებს,
გზას დავულოცავ არაგვის ტალღას.
დედას ვუტირებ!
ზედ გადავამტვრევ
სიკვდილს იმ თავის ცელსა თუ ნამგალს.
მერე მშვიდობით,
ამაყად წავალ.
გავყვები საით...
ამ გზებს ვინ იცის.
იქაც სამოთხედ ალბათ მთა არის,
ჯოჯოხეთად კი ალბათ თბილისი!
საგძლად წავიღებ,
მე თქვენს სიყვარულს.
გინდაც განვლილ გზას,
ნუ მომიწონებთ,
თითოჯერ მაინც ასწიეთ ჭიქა,
თითო სასმისით მე მომიგონეთ.
ცრემლით მიგლოვებს ჩემი ლამაზიც,
თან გამაყოლებს ცვარ-ნამს თვალისას,
ვახმეეე...
არ მინდა და მაინც ვანგრევ,
ოცნების კოშკებს ერთი ქალისას.
წავედი!
ბოლოს რა ლამაზია,
კლდის ფხაზე მჯდარი ნამგალა მთვარე.
ბედნიერი ვარ...
ჩემი ბილიკი,
წელში მოხრილმა არ გავიარე.
ბევრგან კი ვკაფე,
ნარიც, ეკალიც,
ხშირად მკაწრავდა ავი დროება...
და ახლა ვიცი მომეწონება,
ჩემი საფლავი და მყუდროება. 


* * * 

გაწვიმდა ახლა,
ბოროლას წვერს აუყვა ნისლი,
კიშხევ ნადირის სახსენებელს,
გასწყვეტს ალუდა.
სიპნაყარისკენ შაუყვება,
საქონი ძოვით
და მწყემს ინატრებს,
-ეს წვიმაიმც აქცია ლუდად.
დასცეცხლავს მეხი,
ტოტებაწვდილ,
გულდიდა მუხას,
აი, ალუდას შაშხანამაც
კიშხევს დაჰქუხა...
ქარაფში გასხლტა,
აჩრდილივით,
თეთრშუბლა შუნი,
შახე -
სანათა როგორ ისვრეტს,
წიპიდან ბურნითს.
გამოიმზევებს,
ფიცარკლდესთან აშრება ღოლო...
და იის ტუჩზე დაწებებულს,

წვეთს მოვწმენდ ბოლოს.

დედი 

დედი,
სახვალიოდ საგძალ გამიმზადე,
უნდა გადავიარ
ჭაუხ ნისლიანი.
კაი,
რაად სდარდობ,
აღარც ბალღი ვარ და
თოვლიც ცოტაღაა,
შავი და ჭიანი.
დედი,
გახსოვს ალბათ,
ეს რომ გითხარი და
დილას ნაბილიკარს,
ავჰყევ დეკიანის.
მაინც არ იშლიდი,
მაინც ჩამაცმიე,
პაპის ქალბანნი და
პერანგ ჯვრებიანი.
დედი, გეფიცები,
ხარჯიხვ დავთოფე და
მერე გადმაფრენილ,
ქარაფს დავეკიდე.
დედი მაპატიე,
სანამ დავენარცხე,
შენზე ვფიქრობდი და
ალბათ სხვებზეც კიდევ.
დედი,
მე მოვკვდი და
ესეც მაპატიე,
იცი?!
იმ ხარჯიხვსაც,
შუნი დასტიროდა.
ახლა,
ალბათ მამაც,
ჭიქას აიღებს და
ჩემი მასპინძლობით
იტყვის უდროოთას.
დედი,
ჩემ საფლავზე,
იმ შენ იასამნებს,
უდგათ პერიოდი,
ლურჯად შეფერების...
იცი?!
ყოველღამე შენთან მოვდივარ და
შენ თმაში ჭაღარებს,
ჩუმად ვეფერები...

ბებო-პაპანი 

-შენ რად გეტრფოდივ,
შფოთიანსავ,
დამიდგა თვალი...
ბებო ქოთობდა,ხოლო პაპა,
შარობდა მთვრალი.
-შენ დაგაყარევ მიწაივ და
რად სვამდი ამდენს?!
პაპასად შუბლი ჩამოეხმო,
სისხლს ჩამონადენს.
-დაჩუმდი ქალო!
რაც არ ასავ,
საუბრობ იმას...
ცხენ ამისხლტავ და...
შეუკურთხა,
შარას ნაწვიმარს.
არ სტყუვდებოდა და ჩუმჩუმად,
წყრებოდა ბებო.
პაპას ეძინა,
შუაღამე მისძოვდა ბექობს

წავიდათ 

წავიდათ!
ქალაქი არ მინდა,
დღეს მთაში წამოდი...
ავიდათ.
იქ იქნებ გაწვიმდა,
აცივდა
და მზეიც,
ცას ამოუსვლელ ჩავიდა.
გავიდა ზაფხული,
გაჭენდა,
გაფრინდა,
ზამთარ მაგველისო,
ნატვრამდე - ნატვრიდან,
ზაფხული არ მოვა,
არსიდან...
ლექსებს გადავიწერ,
ჩემს სავსე რვეულში...
ფიფქების დაფიდან.
ჩაფიდან - 
არაყს ჩამოვასხამ,
გადავსვამ-დავთვრები,
ვიყვირებ,გავწყრები
და ექოს მოვუცდი...
ამ მთიდან,
ამ კლდიდან.
ამ ტბიდან - 
იახსრის ამოვა ბორგვა და
ყველა გაცოცხლდება,
ბალღობის ზღაპრიდან.
ფიფქები წამოვა...
დაგათოვს
შავ ციდან,
ფანტელ ჩამოგადნა,
სახიდან...
ამ შუა ზამთარში,
ქალაქ რაად გინდა?!
წამო რა...
მთებისკე წავიდათ.......

 

Mittwoch, 17. Juni 2009

zura jishkariani

"მიატოვე ტელევიზორი,
სადაც ჩვენ არ გვანახებენ.
შენი მძინარე დეპრესიული ჟესტები
ჩემი მონატრებული წვიმებია.
ჩემს მიერ დატოვებული აბებია,
ჩემს შიშებზე შენი რეაქციებია.
სექსით შენ ჭამ ჩემს ინდივიდუალობას,
და იჩხერ ჩემს ინდივიდუალობას,
და წოვ ჩემს ინდივიდუალობას.
ყოველ დილით შენ გჭირდება
ყავა, სიგარეტი და მე.
მიატოვე ტელევიზორი,
სადაც ჩვენ არ გვანახებენ,
და იქნებ არც არასოდეს გვანახონ
და ამ ჩემს ფეხებს თუ არ გვანახებენ,
და თუ გვანახებენ,
სასიამოვნოს ვერაფერს ნახავენ,
ვინაიდან ჩვენ არც ფეშენ-ტივი ვართ
და არც ჯანსაღი კბილების რეკლამა...


შენი განმარტოება და ძილი მტვერში
მაგიდაზე ყავით დასვრილი ჭიქები
სიგარეტები და დილა უზმოზე.
შეხედე ობობებს!
ისინი არ აშენებენ სახელმწიფოებს
მეგაპოლისის კანალიზაციებში სულ უფრო იზრდება
დასვრილ ლტოლვილთა რიცხვი.
ცოცხალი მასალა ექსპერიმენტებისთვის
უფასო,შავი მუშახელი,
ტრეფიკინგის მოხალისე ვაგონები
უიღბლოთა და გაკოტრებულოთა ჯარები,
ბომჯები და სისტემის წურბელები,
ხვალისთვის გადადებული პრობლემები
ბუნდოვანი წინათგრძნობით რომ ხვალ შეიძლება აღარც დადგეს....

კომუნისტებს იმედი აქვთ რომ
ისევ აღსდგება თაგვთა ეს უხეში ხროვა,
რომელსაც ისინი მუშათა კლასს ეძახიან.
არა
მე ვიცნობ ობობებს
ანარქისტებს, ნარკომანებს, შეშლილებს,
მაგრამ მათი კუმირები
ადვილად ესადაგებიან ხატებს და პლაკატების სტანდარტებს
და მთელი ყურადღება ტირაჟზე გადააქვთ...
ისინი ქრებიან...
სისტემა დომინოს პრინციპს იმეორებს...
მოადუნე თითები
შეეხე
იგრძეწნი ისტორიის ქმნადობა
შენ პროცესის ქმნადობა ხარ
შენ პროცესის გაგრძელება ხარ..
აღიარე სიმახინჯე და უსამართლობა...
კოჭლი მუტანტების ნაფურთხები...
ობობების ომები...
მოჩანს სილამაზის მკრთალი კონტურები
ჭლექიანი სილუეტების უკან....

ყური დაუგდე
ლიანდაგზე მჯდომიარის იგავ_არაკებს
კიბერნეტიკული ყვავილების სურნელის
შესახებ...
აისივით მოუხელთებელი გრძნობის შესახებ...
შენი ცნობიერების ოპერატორი
უჩვეულო კადრებს აფიქსირებს.
იქნებ მატარებელმა უკვე გადაიარა?
სცენარი დამღუპველი ილუზიაა,
რეალობა არის იმპროვიზაცია.
ყური დაუგდე
ლიანდაგზე მჯდომიარის იგავ_არაკებს.
იქნებ გაიხსენო... ეს შენ ხარ...
მატარებელმა უკვე გადაიარა?

გთხოვ დედა,
დაურეკე ღმერთს და დაუტოვე ჩემი შავ-თეთრი ოცნებები ავტომოპასუხეზე,
მე ძალიან გადაღლილი ვიყავი და ვერაფრით ვიხსენებ იმ ღამეს....

მიატოვე შენი ნაცრისფერი სახლები ძილის ქალაქში.
უიმედობის ქუჩები...
შავსათვალიანი ქანდაკებები.
სუციდის ბიბლიები.
კრიმინალური სტატისტიკა არ არის საუკეთესო პროზა
დღესდღეობით.
ჩაჯექი მუსიკის ავტობუსში
და მიყევი
გარყვნილების ჩემს დისნეილენდთან.
მიეცი დაცვის სანტა_კლაუსებს.
მიეცი ყველას ვისაც არ დაეზარება შენი ხმარება.
გაერთე ნარკოტიკის ატრაქციონზე.
მოდი ჩემამდე შეცვლილი,
დაღლილი, ნახმარი, აპათიური ...
მაშინ ალბათ ჩასწვდები ჩემს ლექსებს
შენი ნაცრისფერი სახლების შესახებ,
ჩემი ბავშვური სიყვარულის შესახებ
შენდამი და არა მარტო შენდამი
დეპრესიისა და ბინძური სექსის ამ მარადიულ ქალაქში.
ამენ!

აბორტი

მე დავტოვე ეს ქალაქი,
რომელიც საავადმყოფოს გავს
სასტუმროში ცივა.
ურთიერთობის ნაგავთსაყრელზე
და მეორადი ტანსაცმლის მაღაზიებში ვეძებ
ერთჯერად ნემსებს, შიგ ჩარჩენილი სითბოთი.
რაც ასე აკლია ყველა ამ დედამოტყნულ სასტუმროს
და შენს შეხებებს, იმ დღის მერე...
შენ, ალბათ კარგად გძინავს და გვიან იღვიძებ
და ყავას და სიგარეტს ნაკლებად ეტანები დილაობით
იმიტომ რომ,
მე ვგრძნობ
შენს დასავიწყებლად განწირულ სიზმრებში, შენს
ფერმკრთალ, უშინაარსო სიზმრებში
ისინი ყოველდღე იღვიძებენ
ისინი ეხუტებიან ერთმანეთს
და დაუსრულებლად უყურებენ მზეს და
ვარსკვლავების ვერცხლისფერ წვიმას.
შენს ნახევარწუთიან სიზმრებში
ისინი არაპროპორციულები და ბრმები არიან

1.იარე ნელა
როგორც ღრუბლები იცვლიან ფორმებს ყველა შუქნიშანი გაფუჭებულია
და არასწორ მიმართულებას იძლევა
გუშინ მიტოვებული ბინებისკენ.
ყველა შუქნიშანი სინამდვილეში არ არის შუქნიშანი
ეს მოძრავი ფერები სინამდვილეში
ურთულესი კომუნიკაციური სისტემებია
რომლებიც გვესაუბრებიან სიყვარულზე

ამბობენ რომ
ყველა ქალაქში არის სიყვარულის საიდუმლო ოთახი
რომელსაც უძინარი ერთეულები პოულობენ ხოლმე ღამის 12-ის მერე
იფიქრე მათზე
იფიქრე სიყვარულის საიდუმლო ოთახზე ნეონური გადაღლილობის ქალაქებში
იფიქრე მასზე, როგორც ვარდისფერ აბზე, რომელიც მოგგვრის სითბოს და ძილს


2.იარე ნელა
როგორც წვიმა ეცემა მინებს
ან ფრინველები მიფრინავენ იქ სადაც მზეა
დაიცავი ტუჩებიდან ტუჩებამდე არსებული მოძრაობის წესები
იმისათვის რომ
განუმეორებელი ორგაზმებით შეაღწიო მათ სხეულებში
და როცა ისინი დაიძინებენ მათ სიზმრებში მოკლა ხსოვნა შენზე და წახვიდე როცა გათენდება
მაქსიმუმ წარწერა სიგარეტის კოლოფზე
სამახსოვროდ
მხოლოდ ესე შეიძლება გადარჩე
მხოლოდ ესე შეიძლება შეინარჩუნო



3.იარე ნელა
როგორც პეპლები კორპუსებს შორის საღამოს ჩერნობილში
როცა ტელევიზორით სავსე ქალი ფენს სარეცხს
და კატები ყეფენ როგორც რადიოშიშინი
და შეიკარი ღვედები
მერე რა რომ მანქანაში არ ზიხარ
შეიკარი ეს ზეცისფერი ღვედები
შაჰიდის ქამარივით


როდესაც აინთება წითელი -- ყველა აბონენტი გახდება მიუწვდომელი
როდესაც აინთება ყვითელი -- ჩვენ მოგბეზრდება ერთმანეთი და მოვასწრებთ სიზმრების ნახვას
ყველაფერი დასრულდება სანამ აინთება შემდეგი

როცა გარეთ წვიმს შენ ფიქრობ:
სადღაც პატარა გოგოებს იღებენ
პორნოში სექსი იყიდება
ყოველი ღვთის სიტყვა იყიდება
როცა გარეთ წვიმს შენ ფიქრობ
რა ფერია ტკივილი და რა ფერია ტკივილის მოსვლა
და რა ფერია ხალხი რომლებსაც
ტკივილს აყენებენ როდესაც იღებენ
პორნოში და ამაზე შეიძლება
მშვიდად წერო სტატიები და ლექსები და
ფილმები და პორნოგრაფიული დღიურები
შეგიძლია გაყიდო
და ტკივილი იყიდება
როდესაც ის ეხება სხვებს
როდესაც ჩვენ გვსიამოვებს
გარეთ რომ წვიმს შენ ფიქრობ
რას ფიქრობს მკვლელი
ამ შუაღამეს რას ფიქრობს მკვლელი ამ შუაღამეს
მკვლელი ელოდება რომ დარეკავს ტელეფონი?
და თუ დარეკავს რას ელოდება მკვლელი?
ამ შუაღამეს მილიონი სახელიდან სატელეფონო
ცნობარში
რომელია მისი სახელი:
მან იცის რა ფერია ტკივილი?

როცა გარეთ წვიმს შენ ფიქრობ
რომ შენ არ ფიქრობ
აქ ალკოჰოლი არაფერ შუაშია
და არსებობის გაცნობიერება შეხებასავით არ არის
რას ფიქრობს მეავტობუსე
და რა ფერია მისი უკანასკნელი ტკივილი
სისხლის ამ გუბეში რამდენი თვალი იწვა და საღამოს
ცას უყურებდა
და რა ტკივილისაა მათი ფერი?
რას ფიქრობდა მკვლელი
როცა ღამის სამზე ჩაის ისხამდა
და გარეთ წვიმდა და ის ფიქრობდა
იყიდება ტკივილი
იყიდება შიში
იყიდება შენი დემოკრატიული სწრაფვა
თვითგანადგურებისკენ
როცა გარეთ წვიმს
სადღაც პატარა გოგოებს ხმარობენ ანუსით პორნოში
ინსტრუქციები სიკვდილისათვის
და იდეალური კარიერისთვის
და დააფინანსე აბორტები
და დააფასე აბორტები
,,ყველაფერი რაც შენ იცი _ტყუილია,,



--------------------

გთხოვ დედა
დაურეკე ღმერთს
და დაუტოვე მას ჩემი შავთეთრი ოცნებები ავტომოპასუხეზე.
გაიხსენე ჩემი სუსტი გულისცემა შენში.
მე ძალიან არაფხიზელი და გადაღლილი ვარ,
და ვერაფრით ვიხსენებ შენს ფარულ, ინტიმურ სიზმრებს
რომლებსაც ერთად ვუყურებდით მაშინ
და არაფერი იცოდნენ სხვებმა.
გთხოვ დედა
დაურეკე ამ უაზრო ღმერთს
და დაუტოვე სიჩუმე ავტომოპასუხეზე.
გოგო, რომელსაც ბოლოს ვხვდებოდი ძალიან გგავდა შენ - დედა.
სად არიან ჩემი მეგობრები,
როცა ყოველ დილით ყავას და სიძულვილს ვსვამ
მზის სხივებთან თამაშით.
სად არიან ჩემი მტრები,
როცა ამდენ საბაბს ვიძლევი
და როცა ასეთი ჯვარცმული და გახსნილი ვარ ყყოველდღიურობაზე...
ასე იქცევა ის - რასაც შენ ეძახი სიცოცხლეს
იმად- რასაც შენ ეძახი სტატისტიკას.
ისინი ყველანი ჩემი სიმარტოვის საძებრად არიან წასულები, დედა...
და იმედია მათ უკვე უყვართ ერთმანეთი ტუჩებში,
და უყვართ ერთმანეთი ანუსში,
უყვართ ერთმანეთი თვალებით.
და ისინი უკვე აღარასოდეს დაბრუნდებიან...

დილა # 7127902

ჰორიზონტი შემოდის ქალაქში, როგორც სასწრაფო დახმარების მანქანა
და ჩუმად ზვერავს მძინარეთა გულისფეთქვებს,
ეს გარკვეულ რეაქციებს იწვევს ორგანიზმში
რის შედეგადაც --
-- დილის სიზმრები არაკონტროლირებადია.

ტაქსები ცივ ქუჩებში აჩერებენ თბილ ადამიანებს
და დიდხანს არკვევენ სიმყუდროვის კოორდინატებს.

უსახო სხეულებს და დახუთულ ოთახებს
სამუდამოდ ტოვებენ არალეგალური საყვარლები,
რომლებიც გვანან ჭკვიან ნარკოტიკებს --
დაგვიანებული მზის
-- როგორც მილიარდი ჰიროსიმას --
მოლოდინში.

ეძღვნება ეროვნულ-კოსმიური მოძრაობის გულანთებულ კიბორგ-პატრიოტებს

"თავისუფლება ისე არ მოდის
თავისუფლება ნეოს ხვედრია"
ევრაზიული ხალხური

1.
ალიკა ბალიკამ დალია გომი
ალიკა ბალიკამ დაიწყო ომი
ალიკა ბალიკას არ უყვარს ღომი
ალიკა ბალიკა ბომ!

ალიკა ბალიკამ მოკრიფა რთველი
ალიკა ბალიკამ იპოვა ხვრელი
ალიკა ბალიკა არ არის მხსნელი
ალიკა ბალიკა ბომ!

და
ბომ ჩაქა ჩაქა
ბომბავენ ბომბებით
და
ბომ ჩაქრა ჩაყრა
რომბავენ თრომბებით
და ზიგ ჩაქა ჩაკა და ჰაილ!


2.
-- ვინ ჭამს პატარა, შიდა სივრცის კოსმონავტებს?
ვინ ჭამს პატარა, მრგვალ შიდა სივრცის კოსმონავტებს?
ვინ ჭამს პატარა, მრგვალ და ქათქათა შიდა სივრცის კოსმონავტებს?
ვინ ეწევა შიდა სივრცის კოსმონავტებს უფილტროდ?
ვინ ახრაშუნებს მენტალური პროფილაკტიკის საკონდიტრო ნაწარმს?
ვინ არის ჩვენი თაგუნია?

-- შენ!
შენ!
შენ!

-- რ.თ.უ. შენ,
თეთრო შავო და პლასტმასო.

3.
მარწყვი. ავტომობილი. ძილის კრეშჩენდო გუდაში.

4.
ამბობენ, როცა ადამიანი კვდება
თვალწინ ყველა ოდესმე ნანახი რეკლამა ჩაუქროლებსო,
ყველა ოდესღაც ნანახმა სამზარეულოს დაღლილმა ნათურამ მინდა ჩამიქროლოს,
როგორც ვარსკვლავების მოციმციმე ქარავანმა.
ტყლუმპი. წერტილი.
მორზეს ანბანი ვარ ქართლის დედად გადაცმული.

5.
დაისიდან აისამდე
დაიკარგა პეპელა
კონდოლიზა რაისამდე
მისასვლელი გზები

6.
ანონიმურ გადარჩენილთა ხელოვნება
გაუცნობიერებელი რეფლექსებია
არგადარჩენილ ანონიმურ სოციალურ სუბიექტთა უნებლიე მენტალურ-სექსუალური ქმედებების გაუთვალისწინებელი
შედეგების მრავალგანზომილებიან ეპიდემიურ პარპაშზე სუსტად სტრუქტურირებულ გარემოში.

ლიმნიანი ჩაი და ასფალტის სუნი ადრეული გაზაფხულის წვიმის შემდეგ.

7.
დაულაგებელ ოთახში ვერაფრით ვიპოვე საკუთარი მოთენთილი ხელები.
ისევ პირით მომიწევს კარის გაღება.
ისევ ტრაკით მომიწევს სარეცხის ჩამოხსნა.

8.
მარსიანული ტრაქტორები კომუნიზმისა.

წერილი გმირს

გამარჯობა გმირო
როცა ძველ სატელეფონო ცნობარებში
ეძებდნენ შენს გაცრეცილ სახელს
ხვალინდელი ზეცის არქივებისთვის --
მე მეძინა.

შენ უბრალოდ უნდა აგეკრიფა 022
და გეთქვა რომ --
ხეების სუნი ასდის კედის --
მაგრამ ქარხანებმა გაგიტაცეს და ცეკვავდნენ შენთვის, როგორც ვარსკვლავები და ცხოველები კრიშნას გარშემო.
სამყარო მოსაწყენია ორშაბათობით, გეთანხმები.

აი ასეთი მოულოდნელია ჩვენი ტრაექტორიები
დილის მაღვიძარადან საღამოს კლუბებამდე
დილის ყავიდან საღამოს ზახოდამდე
დილის ცივი ტრანსპორტებიდან ღამის კომფორტულ საწოლამდე
სევდიანი, გმირული და ელეგანტური ორგაზმით
ორ (ან მეტ) ხმაში.

შენ საახალწლო ჩინური მაშხალა ხარ გმირო!
იაფად ნაყიდი ჯადოქრობა ღარიბი კვარტალის ბავშვებისთვის.
როცა დღეები იწვებიან როგორც სიგარეტი ჩემს თითებში
შენ იცი --
ქარხნების სუნი ასდის კედის
შენ იცი
სადაც ამზადებენ მისნაირებს.

შენ ალბათ ცუდ ვარსკვლავზე გაჩნდი
იმიტომ რომ უკვე კარგა ხანია გამაზე საკუთარი სპეც. რეპორტაჟი
(რომელიც არის ცხოვრებაში ერთხელ და მერე არასდროს, ისიც თუ გმირად დაიბადე)
ვინაიდან მათ უკვე გამორთეს თავისი ტელევიზორები, შეჭამეს კაბელები და
წავიდნენ სამსახურში.

არაუშავს. სამაგიეროდ
ჩვენ დაგვრჩა --
ყველა სახის ჯანქი და უამრავი ფერადი სათამაშო
სატელეფონო ხაზები და Am სიხშირეები
იარაღის საწყობები და რემბრანდტის რეპროდუქციები.

გარდა ამისა
მე შევძელი გადამენახა რამდენიმე უცნაური ნოტი
რომელიღაც საბავშვო პიესიდან
ფორტეპიანოსთვის.



Freitag, 5. Juni 2009

gamomdinare iqidan,ro araqartul sivrceshi vcxovrob,qartuli  literaturuli gverdebis datvirtva chemtvis ormagad gaizarda...martalia  is,rac iq ideba,xan momcons,xan ar momcons,tan arc ise xshirad  ideba axlai nacarmoebebi da  tan rac ideba xshirad ukve cakitxuli maqvs xolme,magram rame sakbilos povna  mainc  shesazlebelia xolme...

dgesac sakbilos povnis imedit  shevyavi cxviri lib.ge-se da  interviu dato magradsestan  momxvda tvalshi...

jurnalisti vinme tea yifshidsea,romelsec carmodgenac ki ar  maqvs ,vin ari da  ro ara,iseti sashineli kitxvebi,arc avxedavdi jurnalistis saxels da  gvars...

gamartuli cera, kargi qartulit metyveleba da  saertod profesionalad yofna  garkveul sizneleebtan ro ari dakavshirebuli,mesmis batono,magram am lib.ge-s xo yavs saredaqcio kolegia tu damfuznebelta jgufi tu ragac egeti,romlebic textis dadebamde kitxuloben  da  davijero ar examushat anton i-is magali stilit molaparake jurnalisti?

tavistavad koshmaria,roca adamiani tvlis ro,tu mcerlobase da poesiasea laparaki,aucileblad unda gamoiyenos iseti sityvebi,rogoricaa ,,xelecifeba'', ,,agsrulda'', ,,zaluzs'', ,,mokiafe'', ,,agchurvili'' da  msgavsi xelovnuri  elementebi...(ara,arsebobs konteqstebi,sadac  es sityvebi sruliad ar ari uadgiloa da zalian mshvenivradac jdeba,magram ara am interviushi...) iseve,rogroc koshmaria,is rom eklesiashi   marto  kabit sheizleba iloco  da  is ro saqartvelo ro giyvars,marto  sufrase unda gaxsendebodes,magram am bolo ors tavi ro gavanebot ,margalitebi   interviudan...

ise,samartlianobistvis unda agvnishno,ro am jurnalists sityvebis uadgilo raxa-ruxshi arc  dato magradze udebs  tols...,,gmertisgan mortmeuli cutisofeli'' ra  arsebaa,me magalitad  ver gavige,iseve rogroc  - misi ,,gulcrfeli cadili''...

,,ვიღაც წერს იმიტომ, რომ სხვაგვარად არ ძალუძს, მავანს სარფიანდ ეჩვენება ეს ხელობა, ვინმე სახელის მოხვეჭას ცდილობს, ზოგს სხვა პროფესია და საქმე არ ხელეწიფება. იქნებ, ლექსების წერა იმის ამოთქმაა, რასაც სხვა ფორმით ვერავის გაუმხელ?'' etyoba vinmem rodesgac  utxra,erti da imave sityvebis gamoyeneba cudi toniao da  xan vigac gvyvavs,xan mavani da  xan vinme,sabolood ki sashineli cinadadeba...an es amotqma ra  ubedurebaa,amooxvra an amotxra  xo ar ari...tavistavad poetoba ro xelobaa,egec axali ambavia,me  mcxobeloba da oqromchedloba megona  xeloba da  kide fexsacmelebis sheketeba... magram me sxvagvarad ar  zaluz-sic magivradac sxvagvarad ar sheuzlias ufro didi siamovnebit   vambob,iseve,rogorc  ar xelecifeba-s magivrad  ar sheuzlias...ufro  meadamianureba da  vqna...

,, ბევრია ისეთი სტრიქონი, რომელიც დაუწერელი დაგრჩა, რომლის ამოთქმაც გსურდა, მაგრამ ფურცელმა არ მიიკარა?''

kitxvis azrianobas ro tavi davanebo,kide ert amotqmas ver gavuzleb...

,,საქართველოში მწერალს მრავალი ვალდებულებებით ხუნძლავდნენ ხოლმე. როგორ ფიქრობ, რა ძალუძს პოეტს და რას არ აკადრებს არასოდეს საკუთარ თავსა და ხალხს?''

xo,am chveni mesame magali stilit molaparake teasgan  mcerlebis daxunzvla cota ar iyos da  gamikvirda...es mcerali yvela-yvela da saaxalclo nazvis xe xo ar ari,am mezoblis viri...tan ragaceebi  unda zaluzdes tu ar da ,uxerxulai egeti sityvebis gamoyeneba...

,,ყველა პატრიოტს, და ამიტომაცაა პატრიოტი, განსაკუთრებულად უყვარს თავისი ქვეყანა, რა გინდ წყალწაღებულიც იყოს.'' 

xo,cyalcagebulic arashesabamisia qveyanastan mimartebashi,marla cyalcagebulic ro iyos da  kide,partoiti ratomac ari adamiani,eg ramenairad ganmartebis gareshec vicit  mgoni...

xoooda,cyalcagebulebis da  mkvdrebis siyvaruli kide partiotizmi ki ara,nekrofiliaa.partiotizmi samshoblostvis rame ceiseri saqmis gaketeba ufroa,tundac uketesi qartulit laparaki...

მწერლებს დღესასწაულებით დიდად არ ანებივრებენ, თუმცა რიგითი ადამიანებისგან განსხვავებით, მათ შესწევთ ძალა, სულიერი ზეიმი მოიწყონ. როგორი უნდა იყოს თანამედროვე ქართველი მწერალი საზოგადოებისთვის და რა უნდა გააკეთოს ამ უკანასკნელმა "დღესასწაულის წადილი" "მთელი სიმკაცრით" რომ არ "დასაჯოს"?

yvelase didi saocreba:turme mcerlebi unda gaanebbivros vinmem da taanc dgesascaulebit...

bavshvebs ro unda moucyo shigadashig ragaceebi,eg vicodi,mara tu  mcerlebsec unda ezruna vinmes,eg ar..

tan yvela,yvela da saqartveloshi yvela dgesascauli 5jer aginishneba tavisi cina da shemdegi periodebit da  meti raga dgesascauli undat?

aaaaa,turme sulier seimse yofila laparaki...

ar vici,me magis shinaarssac ver vigeb,iseve rogroc gmertisgam mortmeuli  cutisoflisas...

da bolos,magraziseuli  sibrzne :ნიკოლოზ ბარათაშვილი მოხელე იყო და შედევრებს წერდა. ტალანტი არ იკარგება... da  adarebs tavis samelmcifo moxeleobas...

ro ar vtqva,sad  baratashvili da sad shen tqoo,is mainc unda vtqva,sad kancelariashi ragac qagaldebis mocesrigeba da  sad kulturis ministroba tqoo...

sul dakarga am xalxma sindisi,enis codnas ro tavi davanebot...

Freitag, 3. April 2009

გოგონა (ჯამეიკა კინკეიდი)

------------------------------------------------

თეთრეული ორშაბათს გარეცხე და ქვების გროვაზე გადაფინე; ფერადი სარეცხი სამშაბათს გარეცხე და გასაშრობად თოკზე ჩამოკიდე; შუაგულ მზეზე თავშიშველმა არ იარო; გოგრის მაჭკატები კარგად გაცხელებულ ტკბილ ზეთში შეწვი; შენი საცვლები მაშინვე ჩაალბე, როგორც კი გაიძრობ; თუ მოხდენილი პერანგის შესაკერად ბამბის ქსოვილს ყიდულობ, დარწმუნდი, რომ ზედ რეზინი არა აქვს, რადგან ასეთი ფორმას დაკარგავს გარეცხვის შემდეგ; მარილიანი თევზი მთელი ღამით დაალბე წყალში, სანამ მოამზადებ; მართალია, რომ საკვირაო სკოლაში ბენნას მღერი? საჭმელი ისე ჭამე, რომ სხვას მადა არ დაუკარგო; კვირაობით ეცადე, ქალბატონივით იარო და არა იმ გომბიოსავით, რომელსაც თანდათან ასე ემსგავსები; აღარ იმღერო ბენნა საკვირაო სკოლაში; ნავსადგურის ვირთხა ბიჭებსაც ნუ გამოელაპარაკები, მათ გზასაც ნუ მიასწავლი; ქუჩაში ხილი არ ჭამო – ბუზები აგედევნებიან; მაგრამ მე კვირაობით ბენნას სართოდ არ ვმღერი, მით უმეტეს, საკვირაო სკოლაში; აი, ასე უნდა დააკერო ღილი; აი, ასე უნდა გააკეთო ღილ-კილო იმ ღილისთვის, რომელიც ეს-ესაა დააკერე; აი, ასე უნდა შეუკეცო კაბას ბოლო, როცა ხედავ, რომ ჩამოშლის პირასაა, რათა იმ გომბიოსავით არ გამოიყურებოდე, რომელსაც, ვიცი, თანდათან ემსგავსები; აი, ასე უნდა გააუთოო მამაშენის ხაკის პერანგი, ნაკეცი რომ არ ჰქონდეს; აი, ასე უნდა გააუთოო მამაშენის ხაკის შარვალი, რათა ნაკეცები არ დაემჩნეს; აი, ასე უნდა გაზარდო ოხრა – სახლისგან მოშორებით, რადგან ოხრის ხემ წითელი ჭიანჭველები იცის; როცა დაშინს ზრდი, დარწმუნდი, რომ წყალს საკმარისად უსხამ, თუ არ გინდა, ჭამის დროს მისი ნაყოფი ყელზე დაგადგეს; აი, ასე უნდა გამოგავო კუთხე, აი, ასე უნდა დაგავო მთელი სახლი; აი, ასე უნდა დაგავო ეზო;
აი, ასე უნდა გაუღიმო მას, ვინც ნაკლებად მოგწონს; აი, ასე უნდა გაუღიმო მას, ვინც საერთოდ არ მოგწონს; აი, ასე უნდა გაუღიმო მას, ვინც მთლიანად მოგწონს; აი, ასე უნდა გააწყო ჩაის სუფრა; აი, ასე უნდა გაშალო სადილის სუფრა; აი, ასე უნდა გაშალო სადილის სუფრა, როცა პატივსაცემი სტუმარი გყავს; აი, ასე უნდა გააწყო ლანჩის სუფრა; აი, ასე უნდა გააწყო საუზმის სუფრა; აი, ასე უნდა მოიქცე მამაკაცთა თანდასწრებით, რომლებიც კარგად არ გიცნობენ და ამდენად, შენში იმ გომბიოს დაუყოვნებლივ ამოცნობა გაუჭირდებათ, რომლის შესახებაც გაფრთხილებდი; ყოველ დღე ჩაიბანე, მაშინაც კი თუ მხოლოდ შენი გამონადენით დაგესვარა; არ ჩაიცუცქო მარმარილოს ბურთულებით სათამაშოდ – ბიჭი კი არა ხარ; არ დაკრიფო სხვისი ყვავილები –შეიძლება, რაღაც შეგეყაროს; შაშვებს ქვები არ ესროლო, იმიტომ რომ შესაძლებელია, ისინი სულაც არ იყო შაშვები; აი, ასე უნდა გააკეთო პურის პუდინგი; აი, ასე უნდა გააკეთო დუკონა; აი, ასე უნდა დაამწნილო წიწაკა; აი, ასე უნდა დაამზადო გაციების უებარი წამალი; აი, ასე უნდა დაამზადო კარგი წამალი იმისთვის, რომ ბავშვი მუცლიდან მანამდე მოიცილო, სანამ ბავშვად იქცევა; აი, ასე უნდა დაიჭირო თევზი; აი, ასე უნდა გადააგდო უკან ის თევზი, რომელიც არ მოგეწონება და ამგვარად, ცუდიც აღარაფერი დაგემართება; აი, ასე უნდა შეაბა კაცი; აი, ასე შეიძლება, შეგაბას კაცმა; აი, ასე უნდა გიყვარდეს კაცი და თუ რაღაც კარგად ვერ იქნება, სხვა გზებიც არსებობს, ხოლო თუ მათაც ვერ გიშველეს, სულაც არ იქნება ცუდი, რომ თავი მიანებო; აი, ასე უნდა გადააფურთხო ჰაერში, თუ გრძნობ, რომ ამის გაკეთება გინდა და აი, ასე სწრაფად უნდა გაიქცე, რათა შენ თვითონ არ მოგხვდეს; აი, ასე უნდა გაიტანო თავი; პურს ხელი ყოველთვის მოუჭირე, რათა დარწმუნდე, რომ ახალია; მაგრამ თუ მეპურე ნებას არ დამრთავს, რომ პურს შევეხო? შენ რა, გინდა, თქვა, რომ ამ ყველაფრის შემდეგ ისეთი ქალი იქნები, რომელსაც მეპურე პურთან ახლოს არ გააკარებს?

თარგმნა - ირმა ტაველიძემ

Freitag, 27. März 2009

პასიფლორა (ნატა ვარადაშვილი)

რა მინდა ამ დიდ ფოიეში, 
რას დავმდგარვარ ბავშვივით და გრძელ სარკეში 
რას ვიყურები? 
კედლის მადონებს ბათქაში მკერდი დახეთქვიათ 
და ამოვარდნილ მეტლახებს შორის 
ნაწილ-ნაწილ ჩამოცვენიათ. 
უნივთებო, უსულო სახლში რატომ დავრჩი, 
სულ მარტოდმარტო? 
ვისთვისღა ვცეკვავ? არც ბაბუაა სარწეველა სავარძელში, 
მადევნებდეს თვალს სათვალიდან. 
არც ბებო მოჩანს დაორთქლილი, სველი მინიდან, 
ვაშლის ღვეზელთან წინ გადახრილი. 
ოთახიდან ოთახში არც ერთი მზერა. 
არც ერთი დარდი, 
არც ამბავი, არც დავიწყება - 
მე რაღას ვცეკვავ, რად არ ვვარდები.. 
არაფრისგან გახარებულს, რა მაკავებს ამ ცერებზე? 
აი, გავედი ამ დერეფნის ბოლო კარიდან, 
ალუმინის მოვერცხლილი სახელური გადამტყდარია, 
ნაბიჯს ვერ ვადგამ, 
მაგრამ უყურე, ვაიმე, კიბე! 
თუჯის ჯამიდან ორი ბეღურა 
ნარჩენ წყალს სვამს და ფრთხება, როდესაც 
შეშინებული სილუეტი ვეცემი ჩრდილად. 
საფეხურებად სამი ძველი სკამი აგდია - 
სამი სხვადასხვა წვრილ-წვრილ ჩუქურთმით. 
უხმარად ყავლი ისე გასვლიათ - პეწზე არიან. 
ძველია ეზო, მაგრამ სარეცხით. 
ვიღაც სხვა ცხოვრობს წვრილი შვილით, 
თავის ოჯახით. 
უნდა გავიდე. ავწიო ფეხი, გადავაბიჯო. 
- გაიღვიძე, 
ჩამოვიდნენ მამა და დედა. 




რაქელ 

ბეთლემში ღამეა. 
გამოქვაბულის თავს 
ვარსკვლავი წერტილად ასვია. 
სოფელში მამლები ყივილით 
აფრთხობენ განთიადს - 
შუაცეცხლს, 
ნაკვერჩხლის გულს ღადრავს, 
იერემია. 
ცხრა თვეა, 
ვაჟიშვილს ფეხდაფეხ დავყავარ. 
დოქიდან გობში წყალსა ღვრის, 
თვალებით მკარნახობს - 
ვითომდა, 
ეს ორნი, 
ქვაბულს რომ დასახლდნენ.. 
ამ უცხო მოგზაურთ ბაგაში ღმერთივით 
ჩვილი ყავთ. 
ვითომდა, 
წყალს უთხარ. წაიღებს, 
წაიღებს. ქარსაც კი გაატანს, წყალია. 
ვითომდა, ყრმათა და ვაიმე, 
იერემია. 
ჯერ სისხლად წამომყვა ტკივილებს, 
კივილი ამ სიზმრის ბრალია 
და მერე, ტირილით, ჰაერი ჩაყლაპა 
ბაიამ. 
სიზმარი, სიზმარი აცხადდა. 
ვაჟია. შვიდი. სახელი. 
ქვაბულთან, 
შავ-შავი კაცები ჩამოყვნენ აქლემებს 
სოფელში, ძაღლები უყეფენ - 
რაღაცა ამბავი მოხდება. 
მხედრიონს ამ გზაზე რა უნდა? 
პატარას რძე უყვარს. 
ხის გობით მდინარეს ჩავყვები 
საფენებს გავავლებ. 
ცხენოსნებს სოფელში რა უნდათ? 
პატარას რძე უყვარს. 
ტოტებს სწევს ნაძვის ხე - წავიდნენ. 
მარიამ, მარიამ, მარიამ. 
მე მქვია. 
პირველი შვილია. 
ვითომდა, 
გზაშია იერემია.

მე გამეღვიძა, შენ დარჩი ძილში. 

დილის ნაფლეთი რძისფერ ღამიდან 
მოდის. 
ამოდის 
და ზღურბლთან დგება. 
საკეტი - თითებს. 
შემოდის სახლში, 
რომელიც მამამ ისევ დატოვა. 

შენ ნუ ენდობი - თავის დროზე დადგება ქარი. 
აქედან თვალებს მოიჩრდილავ - სამოთხე მოჩანს, 
მწვანე გუგები 
თეთრი, ქათქათა ბერიკაცების 
იქ 
ფერნაცვალი მდინარეების გზას გასცქერიან: 
- გამოგვხედე! 
გამოგვაძევეს. 
ვმარხავდით ვაჟებს ასოაქნილებს, 
ვითხოვდით წყალსა 
და გვაპურებდნენ 
დამწვარი ხორცის მომჟავო სუნით. 
ჩამოფლეთილ ტანსაცმელზე ფერფლად - შვილები . 
და ახლა, 
როცა ვეღარ ვირწმუნეთ, 
ისინი ჩვენ ვართ, 
ხელი დაგვადეთ - მათაც ეხებით. 

ძველი ხის კიბის ბინადარ სულებს 
თამაში უყვართ , 
არ გაგიტაცონ.!... 
ადამიანის ნიღაბს - გოგრის გულს, 
სანთელს უდგამ და სურვილებს აქრობ. 
გათენებისას 
წვები ჩრდილად. 

რამაც წელში ორად მოგხარა , 
ის გადაგარჩენს 
სხვასთან 
და 
ერთად 
და 
შე- 
მიწ-წყალებს!

ბავშვები თამაშობენ ბებრების სახეებით, 
ოკეანეს მოწყვეტილ სრუტეზე.
ქვის თვალებით მზის ანარეკლებს
მიშტერებულნი, მიწას ჩარჩნენ დედები.
მამები მორებად გაედნენ:
- სხეულებზე გადმოიარეთ, 
უსაფრთხოა ჩვენი ხორცი,
არ შეგეშინდეთ მიტოვებულებს.

ბავშვებს თითებით უჭირავთ ერთმანეთი.
ტრიალებენ - ფრი, ფრიი, ფრიი – 
ეს ჩვენებაა ბაბუების,
ხმელეთს კუნძებად ამოზრდილების. 
მუდმივად უთრთით ხმელი ფესვები; - 
ბებიები - წელში ორმაგად მოკაკულები,
ზურგზე კუზებით .
ახალშობილის ხმით მტირალები.

ამათ მნათობი დაექცათ სახლში.
ამათ წინაპარს ჭინკა უნახავს შუაღამეს
ჭალაში მჯდარი,
დედალხოხობის ხმაზე მოკრიახე. 
ჩაუწვენია ჟოჟობას წვენში;
შავად უთენებია:
- შენს მოდგმას ღმერთი დაუკლავს, 
როდემდე გითმინოთო?
რა პირ-უჩუმარი გამოდექიო!
ჩვენი მადევარის ეზო-კარი არ დაგიქცევია.
ჩვენზე ცუდი თვალით მაცქერალს 
ჩვილი გამოსჩეკია, ხელს აფარებო.
რად არ დასვამ მის კუბოსთან და 
რად არ დასწვავ მის თვალებს და კიდურებს 
კბილებით რად არ და დაახრევინებო.

ამათი ჭაბუკი ღმერთი, სნეულების მხარესაა..
თვალაღებულ ბალღებს წყლულებს აშრობს.

- ეგრე გინდა არაო და ეგრე არ გინდაო და
შენმა ძმებმა გადმოიღეს მშვილდები და 
ბოღმა-ნაღველში ალესილი ისრები
მოაზიდინეს ქალწულებს. 

გაადიდე მათი სახეები:
ნაოჭებზე ასხმული სისხლია.

ბავშვები თამაშობენ ბებრების სახეებით, 
მოწყვეტილ მიწის ზედაპირზე,
დედები წყალს დარჩენილები, ქვის თვალებით
გასცქერიან უძრავ ანარეკლებს. 
მამები ზურგზე გადებულები: 
- სხეულებზე გადმოიარეთ, 
ნუ გეშინიათ მიტოვებულებს!

Donnerstag, 26. März 2009

ქეთი თუთბერიძე

ჩემო პირველო მამაკაცო,
შენია ჩემი მოგონილი კდემამოსილება
ამ ჭუჭყიანი ფანჯრების ქვემოთ...
ღრუბლები ჩანდა თავდაყირა ჩვენი კუთხიდან.
აღარასოდეს განვმეორდები(თ) ხორხში მომდგარი ბგერებითა
და სიყვარულის დეფლორაციით.
ამინ...
ჩემო მეორე მამაკაცო,
ისევ მოწვეთავს გულგრილობა შენი თითიდან.
მარტოები ვართ წყლით სავსე სახლში,
სხვისი ჩრდილებით გადავსებულ უღრან ტყეებთან
მდუმარედ რომ დგას.
ვწევარ გულაღმა
და შენს სტრიქონებს ვკითხულობ თითქოს შენსავე თმებში,
სანამ გიწამებ.
ჩემო მესამე მამაკაცო,
უსიყვარულოდ ვინაწილებდით დედამიწის ბოლო ნარჩენებს.
და კვლავ ვამრავლებ ანორგაზმიულ ისტერიებს
შენი პერვერსი ქალწულების ყალბ ორგაზმებზე,
მათი სხეულის პულსაცია უფრო ცხელია
ვიდრე ვნებების ამობურცვა ჩემს საფეთქლებთან.
ჩემო მეოთხე მამაკაცო,
ერთად დავმალეთ თანაგრძნობა ჩემს ვაგინაში,
გადავივიწყეთ მონატრება და
უცნაური ჰორიზონტი ჰქონდა სიშორეს ბოლო საღამოს.
ჩემო მეხუთე მამაკაცო,
ვერჩასახული ჩვენი შვილები
დედას მეძახდნენ იმ დღეს სიზმრებში,
მე შენი ნერწყვით ნაფერებ მკერდში რძე აღარ მქონდა.
ჩემო მეექვსე მამაკაცო ,
ვერ დავივიწყე ის სიცივე,
ხელისგულიდან რომ შეიგრძნეს ჩემმა ლოყებმა.
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
მე უკვე მოვკვდი მიწის ყურებით და მიწის ჭამით...
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
ჩვენ აღარ გვწამდა არცერთი ღმერთის,
აღარც კერპების.
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
შენ ვეღარ ხედავ ჩემს დაჭყლეტილ,
ბავშვურ შეგრძნებებს უსისხლო ტანში...
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
წუხელ გავგიჟდი,
სანამ შენ ჩემზე წერდი ლექსებს,
და ენის წვერს კი კვლავ გიწვავდა
უწმინდური ჩემი სახელი,
სანამ მე ვთვლემდი დაგახეთქილი მუხლისთავებით.
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
იყავი ბოლო, -
უკანასკნელი წარმოსახვა ჩემი საშოსი!
იყავი მშვიდი,
სანამ ტკივილი მოიმატებს ყველა უჯრედში,
და სანამ მთვარე თავდაყირა ჩანს ფანჯრებიდან,
როგორც მაშინ,
ძველი სახლის ცივ კიბეებთან.
ამინ...


ჩაი და მარციპანის ნამცხვარი

ერთ მშვიდ საღამოს,
როცა დავლევთ ბრიტანულ ჩაის,
საუკუნის წინ გამოთლილი მუხის უჯრიდან
არ ამოვიღებ ჩვენს ძველ ალბომებს.
ჩაის დასხმისას,
მარციპანის ნამცხვართან ერთად,
გიამბობ როგორ გღალატობდი შენს საყვარელთან.
მასაც შენსავით ორი პოზა უყვარდა სექსში, -
მთვარე ზევიდან
ან ლილიები კარის თავზე მიჭედებული.
ახლა გიტყდები,
რომ შენს მერე მასთან ვწვებოდი
და უსირცხვილოდ ვუყვებოდი მოგონილ ამბებს.
ვითომ და ზღაპრებს მიკითხავ ღამით დაძინების წინ
და მარციპანის ნამცხვარს მაჭმევ შენივე ხელით,
ინდიგოსფერი პირსახოცით მიმშრალებ ფეხებს.
ახლა გიტყდები,
ფოთოლცვენის და ჩაის სუნში
მისი ოთახის მყუდროება რომ მახსენდება,
შენგან ნასწავლი სიყვარულის ინსტრუქციებით
და მარტოობით ჩამარხული სიზმრების აშლით
ახორკლილ ტანებს ერთმანეთის სევდით ვითბობდით.
ისე მიყვარდი,
თურმე ისე შემოგეჩვიე,
შენი საყვარლის რბილ კანსა
და მფეთქავ ძარღვებს გავუგე გემო.
ამ მშვიდ საღამოს,
როცა დავლევთ მომწარო ჩაის,
გეტყვი, რომ ქალთან გღალატობდი,
მის ოთახში კი თქვენი ძველი ფოტო ეკიდა...
სამკუთხედი

იცი, არასდროს მყვარებია გეომეტრია,
არც ფიგურების გამოყვანა
ხისფერ დაფაზე.
დღეს ჩემი სისხლით დაგიხატავ
მარტივ სამკუთხედს,
რომლის ალესილ კუთხეებად
ჩვენ განვლაგდებით.
იცი, შემცივდა...
მოგონილი ქალაქის მტვერი
თამბაქოს მსგავსად მიიჩვიეს
ჩემმა ფილტვებმა.
და რა ხანია გამითავდა
ფერადი ცარცი,
შენ რომ მაჩუქე
მოსახატად აკვილონების.
იმ დღეს
სიზმრებმა ჩრდილოეთი ჩამომიტანეს,
ენით ვიგრძენი გაცრეცილი კლიმატის გემო...
ჩვენ ასკეტურად სამნი ვდგავართ
მარტივ წვერებზე,
ასე მარტივად
დღის რუტინას მაინც ვღალატობთ.
ჩამომიწვეთე შენი სახე ყავის ჭიქაში,
რომ გადამექცე უძილობის ნერვიულ ჩვევად,
შეუხორცებლად მიგიჩვიო შეხორცებამდე.
ჩემი კუთხიდან
გალაქტიკაც დახაზული ჩანს.
თითქოს როგორი ადვილია განმარტოება,
როცა დაფაზე სამი ხაზი
უნდა გაავლო...
და არც კი იცი
თუ რომელი მხარეა შენი,
(თუმცა არასდროს მყვარებია გეომეტრია).
სამკუთხედს ვხატავ შენს ფეხებთან
ჩემივე სისხლით...
იცი, ის ცარციც გამითავდა
შენ რომ მაჩუქე.
ჩვენ კუთხეებად გავიშლებით ბასრ ფიგურაში
და გამოვიცნობ,
რომ მესამე კუთხე ჩემია.


პიანინო ანუ რიტუალი არიელისთვის

ჰერ C. M. Schröder,
იუდეველთა საიდუმლო უნდა მოგაფცქვნა შავი ტანიდან!
იქნებ რამდენი ათწლეულია
რაც ამ ცივ კედელს მიეჩვიე და
მეზობლების სიზმრებს ისმენ უცხო ენაზე.
მუნჯი კადრივით ყელში იგუბებ მათ წყვეტილ ბგერებს –
იოგებშორის.
ეს ერთადერთი პროტესტია,
ძვირფასო Schröder.
უმოძრაობამ ფორმა დაკარგა გზისპირა სახლში...
ეგ შენი ძვლები
წინადაცვეთილი მამაკაცის ნარჩენებია.
და მე კი, Schröder ,
ერთადერთი მოჩვენება ვარ შენს სიჩუმეში,
სადაც ფანჯრები ოდნავი სუნთქვით ტრანსფორმირდება.
გათენებისას მოდიან მკვდრები
და ფიჩხებივით ნაგროვებ დღეებს კართან გვიყრიან.
მე,
ერთადერთი შენი ფრაუ და მოჩვენება,
ძველი ტილოთი გწმენდ შიშებისგან ყოველ შაბათ დღეს,
თორემ ეს ხმებიც სადაცაა ჭერს დაბზარავენ.
მე მოგცემ ჩემს ხორცს,
ამ თმებს,
თხელ ძარღვებს...
მოირგე კანის ყველა უჯრედი,
თორემ შენს მხარეს დიდი ხანია
ერთფეროვნება მიეძალა ინფექციებად.
ჩაიდგი ხორხი, რომ იყვირო სისხლისდენამდე
და ქალაქები დაივიწყონ მაგისტრალებმა,
თითების მსგავსად რომ იშვერენ ჰაერში სახლებს,
ქვიანი ენით რომ ლოკავენ ახალ ეპოქას კარამელივით.
მოირგე ჩემი კიდურები!
და გზა,
რომელიც დატეხილია ოთხივე მხარეს,
ფეხისგულებზე უნდა აიკრა.
ჰერ C. M. Schröder,
ჩემთან დატოვე ეგ მტვრიანი, შავი წაღები!
დაბრუნებამდე გადაგინახავ.

ბრმების ქალაქი

ბრმების ქალაქში,
დედამიწის ბოლო განედზე,
სახლებს კაწრავენ მზის სხივები ჩასვენებისას.
ბრმების ქალაქში
ხორცგახდილი პურიტანები
ირეკლებიან თეთრ თვალებში... -
სიმახინჯეა.
მე და შენ წუხელ
ცეცხლს გავანდეთ ათივე მცნება
და გარინდულნი
სიყვარულის ცრუ აგონიით
ლოყებს ვითბობდით
მივიწყებულ მორალის კვამლზე,
ათაშანგივით რომ გადმომდე
ამაოება...
მე და შენ წუხელ
ნაგვით სავსე ბრმების ქალაქში
გვახრჩობდა ცოდვა საკუთარი სხეულებიდან,
ჩვენ ვიღუპებით,
რა ხანია შორსაა ღმერთი,
ვერ გადაგვარჩენს ინტელექტი,
ვერც რელიგია.
ბრმების ქალაქში,
ქაოტური დღეების ფსკერზე,
ახალ ბაბილონს ვაშენებდით
როგორც მონები,
წურბელებივით
გამოვწოვეთ ერთმანეთს სისხლი,
რომ გვეარსება უსინათლო ბრბოს სივრცეებში.
ღმერთი შორსაა
ამ მტვრიანი სარკმელებიდან...
და ვიძირებით გახლეჩილი ნავივით ზღვაში.
ბრმების ქალაქში
ერთადერთი რამე გვხიბლავდა, -
ნარინჯისფერი ნაკაწრები თეთრ შენობებზე,
სანამ ფერმკრთალი ვამპირები
იწყებდნენ ნადიმს,
სანამ კახპები
მეზღვაურებს მისცემდნენ სულებს.
მახსოვს,
ოდესღაც ჩამავალი სილუეტები
ბეღურებივით გვასხდებოდნენ
მშიერ ხელებზე.
ჩვენ ვიღუპებით
უსინათლო ბრბოს სივრცეებში,
დიდი ხანია
ვეღარ ვამჩნევთ წითელ ჰორიზონტს.
ბრმების ქალაქში,
დედამიწის ბოლო განედზე,
აღარასოდეს არ ჩაქრება
ელექტრო შუქი.
ღმერთი შორსაა,
ღმერთი შორსაა
და ისევ ბნელა...
ჩვენ ვიძირებით
უსინათლო ბრბოს სიბნელეში...
ბრმების ქალაქში
არასოდეს არ გათენდება...

შვილები

იმ თვეში, როცა
მამები მიდიან სამოგზაუროდ
და სპირიტიზმით ერთობიან ანგელოზები,
დედები ყიდიან ყველაზე უმცროს
შავთმიან შვილებს...
ასე სჩვევიათ მათ პლანეტაზე გენეტიკურად.
დაღრღნილ საშოში
დასისხლულ კედლებს არ ახსენდებათ
მოკუნტული უშნო ბავშვები,
რომლებიც გუშინ შავი ფანჯრიდან
თეთრ საპნის ბუშტებს უშვებდნენ ცაში.
მგონი ბუშტები ღრუბლებად იქცნენ
ან ღამის ჰაერს შეერივნენ სისხლჩაქცევებად .
იმ თვეში, როცა
მამები მიდიან სამოგზაუროდ
და სპირიტიზმით ერთობიან ანგელოზები,
დედები ყიდიან ყველაზე უმცროს
შავთმიან შვილებს...
მერე შვილები იზრდებიან
და სხვა შვილების მოკვლას იწყებენ.
ღრძილით წურავენ არტერიებს,
თბილი სიზმრები რომ ამოსწოვონ პირის მოსვრამდე,
არ დაეღვაროთ არცერთი გრამი...
მათ სიზმრის წვეთებს მარმელადის გემო აქვს ალბათ...
გაყიდულ ბავშვებს ხომ არასდროს არ გაუსინჯავთ
ტკბილეულობა...
და ჩასახვისას დედის მხრიდან დაკლებულ რკინას
სხვის დნმ-ში აღმოჩენილ სუნთქვით ივსებენ.
და საპნის ბუშტებს ღრუბლებისკენ აღარ უშვებენ
ჩამონგრეული სახლის ფანჯრიდან...
იმ თვეში, როცა
მამები მიდიან სამოგზაუროდ
და სპირიტიზმით ერთობიან ანგელოზები,
დედები კლავენ ყველაზე უმცროს
შავთმიან შვილებს...
ასე სჩვევიათ გენეტიკურად…

  Feb 3 2009, 11:20 AM
პოსტი #12

 მე გამოვთალე ორი ხის ჩიტი
და სველ ასვალტზე მოფანტული
ცისარტყელების ნარჩენებით ფრთხილად შევღებე.
ორი ხის ჩიტი
ფრენას ისწავლის
და თვის ბოლომდე იქნებ მოასწრონ
გამოფრენა დასავლეთისკენ...
ბავარიაში ახლა ალბათ ცა გაიცრიცა
და უძილობა აგიმჟავდა კლიმატის მსგავსად.
აქ კი წვიმაა...
ფრთებზე ნახევრად აქერცლილი საღებავები
შენი ქალაქის შემოდგომას მოგაგონებენ...
წითელი...
ნარინჯისფერი...
ყვითელი...
მწვანე...
ცისფერი...
ლურჯი...
იისფერი...
ნურავის ეტყვი, რომ სამშობლოში
ფოთოლცვენას შვიდი ფერი აქვს...
მოფრენილ ჩიტებს დაუყარე გზაზე ხორბალი.
როცა დათბება ტყე გაშენდება -
ჩემი და შენი.
და ეს ხორბალი ჩემი კანის ფერს მოგაგონებს.
ხის ორი ჩიტი ჩუმად გეტყვის,
რომ გავიზარდე
და სუიციდი ამეკვიატა...
მოგიყვებიან ზღაპრულ ამბებს,
ჩემგან ნაამბობს დაბადებისას.
მათი ზღაპრები
ჩვენი პატარა საიდუმლოა...
არავის უთხრა,
თორემ ჩიტები ვერ გაუძლებენ ამდენ სიმართლეს,
გაქვავდებიან და ალბათ ფრენაც დაავიწყდებათ.
არავის უთხრა,
რომ შენს ბალიშში გამოაზამთრე
ჩემი ხელებით გამოთლილი ხის ფრინველები...
მე ახლა თითქოს მათ ველოდები...
არ ბრუნდებიან...
ალბათ ფანჯარა დაორთქლილი აღარ გაუღე
და გაიყინენ...
მათთვის სიცივე ხომ არასდროს მისწავლებია?!
ვერ მოვასწარი...
და ვერ იცანი
ცისარტყელებით მოხატული ორი ხის ჩიტი,
შენი გულისთვის რომ გამოვთალე
ძველი ჭადრისგან...