-სად დევს ჩემი გაყვითლებული ადამიანებით სავსე ალბომი ?
-მტვრისგან დაჭმული შენი დღეებით გამოტენილი კარადის ბოლო თაროზე.
-უსწორმასწოროდ დაკიდებული გახუნებული მოგონებებიც გასასწორებელია,ცუდად მხვდება თვალში და ნერვებს მიშლის...
-ეგრე ვადაგასული ემოციებიც გადასაყრელია და შენ განწყობებზეც ჩამოსაწმენდია აბლაბუდებიც ...
-ორ-სამ დღეში კარს გამოვიკტავ და წავალ ...ჯანდაბამდე გზა ქონია ყველაფერს...
- როცა ძალიან დიდი დრო გავა მას შემდეგ რაც საკუთარი თავიდან გამოხვალ და ათას ერთმანეთის გადამკვეთ გზაზე დაიწყებ სიარულს, აუცილებლად მოგენატრება შენი მშვიდი თავი, მყუდრო განწყობა, კეთილბოლოიანი ამბების მოსმენა და მონატრებისგან დაგავიწყდება მუხტი, რომელმაც საკუთარი თავიდან გამოგიყვანა, და ის ამბები, რაც კეთილ ბოლომდე ხდებოდა შენს გამოსაკვებად მოხარშულ მონაყოლებში და შენი თავისკენ მიმავალ გზას დაადგები… გზაში ერთხელ მაინც რო გეფიქრა იმაზე, რომ შენ დატოვებულ ,,შენში’’ რაღაცეები შეცვლილი და გადაადგილებული დაგხვდებოდა, ალბათ ასე ძალიან არ გემოულოდნელობებოდა ძველი ჩვევები დაბერებული მეზობლებივით რომ ვერ გიცნობენ და ყველა შენი მეგობარი უკვე ჩამოყალიბებულია და შენსავით გადახლართულ გზებსე კი არა, ათასი გათვლითა და აწონით დაგებულ,ათასი მათნაირის გატკეპნილ გზაზე დგას... -ხო,მაგრამ მე არ მქონდა უფრო კომფორტული მე,რომ იქ წავსულიყავი,მომწყინდა სხვებში ცხოვრება,ჩემ საკუთარ მეში მინდოდა დაჯდომა და დასვენება....
.................
უკომფორტულმეო პაციენტმა თავისი არაკომფორტული ,,მე\'\' კომფორტული ,,მეს\'\' აუშენებლად დაკარგა...
...............
ახლა მეორე პაციენტი ოცნებობს მეზე,რომლის შემოსასვლელშიც იქნება აბრა წარწერით: შემოსასვლელში დატოვეთ სახელები,გვარები, სოციალური სტატუსები და მდგომარეობები,მორალურ-მოქალაქეობრივ-სამსახურებრივი მოვალეობები და გარემოებებით გამოწვეული ახლობელ-მეგობრები...გამოაღეთ საკუთარი თავები, ჩამოხსენით საკიდებიდან ფერები და ემოციები...ჩაიცვით ისინი და ნუ იფიქრებთ გიხდებათ თუ არა... აქ ყველა თანასწორია მზის,მუსიკისა და ერთმანეთის მიმართ... მოკალათდით მოხერხებულად და მიირთვით სიმშვიდე და ცვლილებები საკუთარი თავებიდან...
პაციენტებზე საუბრისას ექიმები შენიშნავენ რომ არ არსებობს არანაირი მე და თქვენ,ისევე როგორც არ არსებობენ პაიენტები და რეალობა,სადაც ისინი შეძლებდნენ არსებობას. ეს ყველაფერი სუბიექტური შეგრძნებებისა და დამოკიდებულებების ნაყოფია,რომლებიც თავისი მხრივ არ არსებობენ და ყველანაირი სუბიექტივიზმი,რომელიც გვაიძულებს ერთმანეთის ყოლასა და ერთმანეთთან დამაკავშირებელი დამოკიდებულებებისა და გრძნობების ქონას,აზრს კარგავს სწორედ თავისი და თავისი ასრებობისთვის საჭირო გარემოს არარსებობის გამო...
............................
არაკომფორტულმეიანი პაციენტი სიცოცხლის ბოლო დღეებში დაჟინებით ითხოვდა ბაბიამისის მოქსოვილ ჭრელ,ორნამენტებიან წინდებს.როგორც თვითონ ამბობდა,სხვას არაფერს შეეძლო მისი გაყინული ფეხების გათბობა.
...........
ასაშენებელმეიანი პაციენტი იხსენებდა იმ გზას,სადაც შუქნიშნის ნაცვლად ცისარტყელა იდგა და რომელზეც ვერ გადავიდა,იმიტო რო შვიდივე ფერი ერთად ენთო,იმან კი არც ერთის მნიშვნელობა არ იცოდა;და ვერ იხსენებდა ადამიანს,რომელიც გზის იქით იდგა და რომელიც არ უნახავს, იმ უბრალო მიზეზის გამო რომ გზაზე ვერ გადავიდა.
...........
ექიმები ვერ იხსენებდნენ ვერაფერს,იმიტომ რომ ყველაფერი,რისი გახსენებაც მათ შეეძლოთ არ არსებობდა,ზუსტად ისე,როგორც თავად ექიმები
პ.ს.მე უფრო და უფრო ხშირად ვიხსენებ პაპაჩემის სიკვდილის წინა ზაფხულს,როცა ერთად ვუსმენდით ბითლზებს და კიდე ფსიქიატრულს,მეზობელ ქუჩაზე რო მდებარეობდა და რომლის პაციენტებსაც წითელი პომადების,უყველაფრო თვალების და სასტიკი ისტორიების მთელი გუდა დაქონდა ჩემი ბავშვობის ქალაქში...