ჩემო დროგამოშვებით თავო, ეს რა ხრიკები უსწავლებიათ ბაღში მასწავლებლებს დიდი ხნის წინათ, როდესაც ცოლი ბევრ კითხვას გისვამს, ბავშვივით თავს რომ იმძინარებ. ჩემო ხანდახან თავო, რა უშნო ხარ შიგნიდან, გუშინწინ რენდგენში გნახე. როგორ არ გავხარ სარკის ზედაპირულ ანარეკლს, მთელი ცხოვრება კი ასეთს გხედავდი. ჩემო ზოგჯერ თავო, რა მძიმე ხარ როცა ვიღლები, განსაკუთრებით სველი და აჭრილმიწა ამინდი ფეხებს რომ მიჭერს, გეგონება სხვა მიწასთან ღალატს ვუპირებ. ჩემო შიგადაშიგ თავო, რა ნებისყოფიანი კარიერისტი ყოფილხარ, სიბერის გრძელკიბე იერარქიას რა გამძლედ უტევ. ბავშვობიდან გიყვარს ბოლო საფეხურზე ასვლა და მერე იქიდან ხტომა თავპირისმტვრევით. ჩემო არასაჩემო თავო, რა ხშირად გკარგავ, როცა ყელში დედამიწის ბურთი მეჩრება და ყელის კედლებზე, ადამიანთა უამრავი ხელით ჩაფრენილს - თევზის ფხასავით ამაოდ ვყლაპავ. ჩემო იშვიათად თავო, რა ხშირად ხარ დროგამოშვებით, შიგადაშიგ და ხანდახანში კიდევ უფრო ხანდახან ჩემი, განწყობისთვის რა უჟმური ამინდების სარჩევს მთავაზობ, სახეზე შენი საყვარელი გმირის გრიმს მადებ, ხოლო თვალების ვიწრო ეკრანზე, ამაოდ კიდებ მხოლოდ წარსულის უგემოვნო რესტავრაციას- რა ხანია შევწყვიტე ცქერა… “ჩემო” – თი მომართვას ნაჩვევო თავო, რა უშნო ხარ შიგნიდან, გული ამიჩუყდა, გუშინწინ რენდგენში გნახე _ და ლამის ყველა ცოდვა შეგინდე.… ჩემო ერთადერთო თავო, არ დაუჯერო შავთეთრ სურათებს სარკე – ყოველთვის მართალია, ისევე როგორც უშნო და გაჩაჩხულ ფესვება ხის ათასფერა ფოთლებიანი ზედაპირი, როგორც შლამიანი და მუდო წყალმცენარეებიანი ტბის კამკამა ზედაპირი. ამ სამყაროში ყველა ასეთი ზედაპირული სიმართლით ცხოვრობს. ჩემო გადაჩვევით გადასარჩენო თავო, რა ზედმეტად მართალი ხარ ჩემთან, როგორი გამოუცდელი. დღეიდან სახეზე მაკიაჟს გადებ, კოსტუმს გიკერავ და ფეხებზე ქალამნებს გაცმევ. მე შეცვლით ვეღარ გადავრჩები დაკბენილი მაქვს უკვე ნერვები, შენ კი დაგრჩა კიდევ მიზეზი... ჩემო გასაშვებო თავო, ახლაც ყელში დედამიწის ბურთი მეჩრება და ყელის კედლებზე, ადამიანთა უამრავი ხელით ჩაფრენილს - თევზის ფხასავით პურის ნაჭერს ვატან და ვყლაპავ.
ioriki