ბორბლებიანი ეტლინეგატივში, რომელიც დედაჩემმა გაამჟღავნა, ვჩანვარ მე – ბორბლებიან ეტლში, დედაჩემის მკერდით კი არა ნაოჭიანი ხელებით გამოკვებილი და დასვრილი პირით. და მხოლოდ ასაკის გამო არ მეთქმის ბავშვი. რომელსაც სიარული ჯერ კი არა ვერასოდეს შეუძლია. და ეს ამაბავი, იყო და არა იყო რათი მოსაყოლია და ზუსტად იმდენად გასაყიდი, რამდენიც არ ღირს. ან შეიძლება სულაც არის კარაქიანი და ყველიანი ბუტერბროდი ომიანობის დროს რომ დაუვარდა ახლა უკვე ჩემს დიდ ბაბუას ბავშვის თვალებით და ტელეეკრანიდან გამოფრენილმა ბეღურებმა აკენკეს ბოლოს. ანდა არის, გონებაზე წვეთოვანით მიერთებული სამშობიარო ყოველწუთოვან სეზონებზე ახალშობილი ტირილებით თან იმდენად პატარებით რომ აზრი არა აქვს მათთან რამის გარკვევას. ანდა სულაც ეს ყველაფერი მოხუცი ქალის სახის ნაოჭების ქვეცნობიერში ჩაკარგული სილამაზეა რომელიც შეიკუმშა მშობიარობის ვიდეოჩანაწერის უკუღმა დატრიალებასავით და არის სასწაული რომელიც არასდროს აღარ ახდება იმ მარტივი და დავიწყებული მიზეზის გამო, რომ რამდენიმე საათის და ბევრი წლის წინათ ის უკვე ახდა. ან შეიძლება ეს ყველაფერი არის ძველი მატარებელი რომელიც მოულოდნელად გვერდით ჩაგივლის და გავს მომაკვდავი ფილმების ვიდეოთეკას კასეტების ნაცვლად ჩალაგებული ადამიანებით. სავსე ასობით ისტორიით და შენ არც ერთს რომ არ გიჩვენებს. ან ეს ყველაფერი არის განცდა როდესაც ზღვა შენსკენ მოძვრება და ზღვაში დამხრჩვალ ადამიანთა ხმებით გეძახის შენ კი შეშდები ადგილზე - რომელიც სულ უფრო და უფრო ემსგავსება ბორბლებიან ეტლს დედა კი დიდი ხნის გარდაცვლილია
ioriki