სასოწარკვეთილები

(ზღაპარი)

(დავით ჩიხლაძეს)

დედამიწის ყველა კუთხეში მოკლებულები სითბოს,

შევიყარენით აქ და ვამტკიცებთ, რომ სახურავები სავსე იყო თოვლით.

სახურავები სავსე იყო თოვლით და იმით,

რაც ჩვენი ხსოვნის გარეთ დარჩა.

შევიყარენით დედამიწის ყველა კუთხეში და ვიჩქარეთ კუნაპეტი ღამისკენ,

რომელიც სავსე იყო თოვლით,

სადაც ეწყო სახურავები და მეხსიერება დააბიჯებდა ირიბად, ალმაცერად.

საუკუნოვანი შედარებები კარგავდნენ ყველაფერს, რაც თვალს ირგვლივ ეკრა,

და უფრო ასატანი ხდებოდა ცხოვრება.

კუნაპეტ ღამეში გაისმოდა ხეების შრიალი

და ელვის სისწრაფით გადავყავდით გაზაფხულის მთვარიან ღამეში,

რომელსაც გადმოვყავდით სუსხიან ზამთარში,

რომლის სახურავები სავსე იყო თოვლით,

რომელსაც ხსოვნა იდუმალებით და ხეებით ავსებდა.

ხეების განლაგება სავსე იყო თოვლით

და იდუმალება სავსე იყო ყველაფრით,

რაც ერთი–ორად გვიახლოვდებოდა.

განლაგებულები დედამიწის ყველა კუთხეში, ერთმანეთს ვითხოვდით

და ვიყავით მოძრავები, დავიწყებულები;

ჩვენი ცხოვრება ივსებოდა თოვლით და ივსებოდა რწმენით,

რომ ისიც–ჩვენი ეს ყოფა–შეიძლება ატანილ იქნას სახურავის წვერზე,

თუ ის– სახურავი სახურავებს შორის–გადაფარულია ახალი თოვლით.

სახურავები სავსე იყო თოვლით და ჩვენი მონდომებაც სავსე იყო თოვლით.

ჩვენ ის გვივიწყებდა ყველგან, სადაც გადაგვაწყდებოდა.

ჩვენი მონდომება თოვლით სავსე ხსოვნის იქით ქროდა

და გვივიწყებდა ყველგან, სადაც გადავაწყდებოდით.

ჩვენი ცხოვრება სავსე იყო ძველი და სისხლსავსე ნივთების სიმრავლით,

რომელსაც დასდიოდა ახალი თოვლი

და მშვიდად ფარავდა სახურავებს, რომლებიც სავსე იყო ყველაფრით,

რაც უკვე სავსე იყო ჩვენით.

დედამიწის ყველა კუთხიდან ერთმანეთისკენ მოვეშურებოდით

და ვმღეროდით, რომ ხეებით და სახურავებით სავსეა თოვლი.

საუკუნოვანი შედარებები კარგავდნენ მნიშვნელობას

და უფრო ასატანი ხდებოდა ცხოვრება,უფრო ასატანი ხდებოდა თოვლი.

dato barbaqadze