მაია სარიშვილი

(სასტიკი პასუხი)

თქვენ მეუბნებოდით, რომ ამ ოთხიდან
ორი ბავშვი მაინც უნდა ჩამეძაღლებინა, 
მაგრამ ვერ ამოვარჩიე-რომელი...
და ამასობაში დაიზარდნენ.
თავის დაცვა უკვე კარგად შეუძლიათ.
ისე ადვილად ვეღარ დახოცავ...
ერთი რომ მყოლოდა,
ოთხივეჯერ მას ვაკოცებდი
და არავინ ეტყოდა, რომ დანარჩენები
იმ სამი კოცნისთვის დაიხოცნენ.
ვერ მოვიქეცი გონივრულად,
ვერ ამოვითხარე სტერილური თოხებით
შვილები-როგორც გლანდები-
და საქმე საბოდიშოდ გავიხადე,
რადგან სულ მეგონა, რომ
თუ დაგიჯერებდით,
მუცელი მაინც გამომეზრდებოდა
და მთელი ცხოვრება
ზუსტად იმდენი ბორცვი უნდა მეტარებინა,
რამდენ ბავშვსაც ტანში ჩავიკლავდი.
და ესენი კი იქნებოდნენ
ბევრად უფრო საშიშნი და მარადიულნი-
ჩემივე შვილების საფლავების ბორცვები.
თქვენ მეუბნებოდით, რომ ამ ოთხიდან
ორი ბავშვი მაინც უნდა ჩამეძაღლებინა,
მაგრამ ვერ ამოვარჩიე - რომელი,
და ამასობაში დაიზარდნენ,
ლოყებზე თითები მომაფინეს,
ალაპარაკდნენ...


 

(სიტყვა "სიყვარული")

ეგ სიტყვა - თოთო ბავშვივით მოგდებული კართან,
შენიცაა,ახლა შენ მიხედე.
მე ცოტა ხანი დავისვენებ.
ხოლო უმისოდ,აი,რა ხდება,ნახე:
გავრბივარ.
კაბა მითეთრდება,თმები მეზრდება,
ნოტებით სავსე პარკს ძირი ძვრება,
შემიძლია არ ავკრიფო,ისე გადავახტე.
გავრბივარ.
როგორ მაბერებდა ეგ სიტყვა თურმე.
თმით როგორ მიმათრევდა
შენს სახლში ყოველ საღამოს.
როგორ უბოდიშოდ მიბერავდა და მიჩუტავდა მუცელს.
როგორ მაშინებდა,უჩემოდ ვერ გაძლებო.
აი,არაფერიც არ მომივიდა..

ცოლი

ცოლი
მოწყვეტილი ყვავილივითა დგას
წყალწყალა ქმარში

ვეფერებოდი ...)

ვეფერებოდი ამ ხეთა ნერგებს ოდესღაც.
ახლა ცაში ჩაზრდილან


(ძველი კინო...)

ძველი კინო _
ადამიანების ჰერბარიუმი.

ახლა ქარიშხალმა სხვაგვარად გადააწყო შეშლილები.
სხვაგვარად ჩაამწკრივა.
ბოლოებში ბავშვები დააყენა რითმებად
და წამოვიდა დემონსტრაცია,
როგორც შეშლილთა ლექსი.
მე კი ღიმილი,როგორც ნატკენი ფრთა,
ძირს მეთრევა და უხერხულია.
ვერ ავიკეცე.ვერ ვიმაგრებ.
ჩემს ღიმილზე ებიჯება სუყველას ფეხი -
ხალხმრავლობაში უარესია.
თურმე თავსხმაა.
ავიხედე - წვეთები გვანან პაწაწინა მეგაფონებს,
რომელთაც დავსდევ და სათითაოდ
ყოველ მათგანს ვუკითხავ ლექსებს.
ეს სიგიჟეა.ერთი წვეთიც არ დამრჩენია.
და მახსენდება ბლანტი სცენა
სავსე დარბაზში,
სადაც ავედი ზუსტად ისევე სულელურად,
როგორც ოდესღაც ბავშვობისას,
როდესაც დედა მიკვდებოდა
და მაგიდაზე შევდექი შიშით,
რომ ახლოდან გაეგონა ღმერთს ჩემი ლოცვა...

მამას

მე ვიცი,რაც გაყვირებს ძილში -
შანდლებზე წამოცმული გველები
ენებით გინათებენ ოთახს.
და მართლაც რა საშიშია ეგ მოგუგუნე სიბნელე -
ცბიერი შუქით დაგესლილი...
მე ვიცი,როგორ საპონივით ისვამ ღამღამობით
შენსავე გულს მთელს სხეულზე.
როგორ მონდომებით იცილებ ლაქებს
შენივე გულის ქაფით.
იქნებ,ამიტომაც,
დედა ყოველ ღამით გამოდის სიკვდილიდან
და ვარდებს გირგავს იმ ჩუსტებში,
შენ რომელშიც დილაობით ფეხებს აბიჯებ...
გთხოვ,მიაგენი ჩვენთან სახლში
ჩემს ბავშვობის ხმას.
ალბათ კანფეტების ყუთთან იქნება სადმე ახლოს.
და თუ მარმელადის გოშია აყეფდეს,
ან რამე ამდაგვარი,
ესე იგი, ჯადო ახსნილია...

როგორ იქნება ამ ზამთარს ჩემი საქმე?
ვთქვათ,რომც გავმდიდრდე,
დიდფანტელება თოვლს კი არ გამოვიწერ,
მოვიმარაგებ უპრობლემო არხეინ დღეებს,
ოთახებიდან გავაძევებ თავხედ თხუნელებს
და გულმოდგინედ იატაკის ღრმულებს შევავსებ.
წესიერ ნივთებს არ ავურევ წესიერ გზა-კვალს.
დამჯერე ხელი მტვერს აიღებს ხავერდის ნაჭრით.
არ შევადარებ საათის ხმას
ფეხშიშველა ბავშვების ტანტალს.
აღარასოდეს შევადარებ რამეს - რაიმეს...
მაგრამ ვაი თუ დამიძახა იმ ხიდმა ღამით! -
(მას ეშინია,რომ შეუძლია გადახტეს ქვემოთ)
თითებს მიფშვნიან ღონიერი მისი რკინები -
მოაჯირით რომ მეჭიდება
და აღარ მიშვებს...

ისევ ჩამქრალა თაფლი -
კაბის კალთით მიტანილი სახლში.
რუხი ფერი დაკრავს,ჩითის გემო
და ჯადოსავით შიშხინებს შიგ რაღაც.რა?
გახელილ თვალებს ვყოფ შიგ
და ასეც ვერაფერს ვხედავ.
არაფრით გამომდის ზეიმი,
კისკისების ალმებით დღეების მორთვა.
და ვერც ვერავისთან ვიტყვი,
რომ ყოველ ღამით
ნაჯახივით ვიქნევ საკუთარ თავს,
რაც შეიძლება სწრაფად რომ მოვჭრა
კიდევ ერთი
და ისევ რაღაცის ხათრით
მოთმენილი დღე...

წვეულებაზე მოდიან ტანსაცმელები,
რომელთაც ქვეშ ჰყავხართ თქვენ 
და მეშინია.
მოხალული თხილი
ათასი მიმართულებით მიექანება
და უჩინარდება ღრმა თეფშებიდან.
უთვალავი ენა.ფერად-ფერადი ტუჩები.
ყბების ქნევის სხვადასხვა რიტმი.
რა უცებ პატარავდება,
მალე კანფეტის ქაღალდშიც შემეძლება 
გავახვიო წარსული.
თქვენმა დღეებმა კი მოიფიქრეს
რაღაც ახალი გასართობი -
თანხმობის ნიშნად თავმოქანქარე ქალების გარდა,
ფირიდან ყველა სხვა კადრი რომ ამოჭრეს.
რა ევალება თანამედროვე სევდიანს?
რის მიხედვით შეარჩიეთ ქალები,
რომელთაც ყველაფერი ასწავლეთ?..

"სულ არ შეგეხები შენ -
მიწას, რომელიც ნამდვილად არსებობ
და არც გედავები.
უბრალოდ არსად ჩავვარდები,
თუ უგზოდ ვივლი, უტერფებოდ.
უბრალოდ სახლიც ყველგან მექნება,
თუ უგზოდ ვივლი, უტერფებოდ.
თუმცა თავსხმაა, ხელს არ ვუშვებ
დედამიწის არც ერთ, არც ერთ ეტლს,
აივნებზე, საძინებლებში და სკვერებში
რაც საბავშვო ეტლებია, ყველა ჩემია.
მხოლოდ აქა ვარ -
მიწის ზემოთ და ეტლებს ირგვლივ
ზეცას კი ვკარგავ - ის უძრავია,
რადგანაც წვიმის გვირისტები - შავი და გამძლე -
გადაატარეს სუყველა ჩიტზე
და ცოცხალი აღარცერთია..."


*
"წამების რიტმში დაიკეცა დღე წერილივით.
და ჩამობნელდა, რადგან კუბოში -
ხის კონვერტში ვარ მოქცეული
ყველაფრიანა, რასაც ვცრუობდი
და გზაში ვარ სადღაცისაკენ.
შენთან კი, ზემოთ,
ყველა მექანიზმი ხელუხლებველია.
მხოლოდ გუგულია ამოგლეჯილი დროიდან -
მოღრუბლული ციფერბლატიდან.
და აი, ხომ ამდენი ჩიტი ჩამოგკივის
მაღლიდან ათასგვარ საიდუმლოს,
დროს მაინც ვერც ერთი გეუბნება".