ქეთი თუთბერიძე

ჩემო პირველო მამაკაცო,
შენია ჩემი მოგონილი კდემამოსილება
ამ ჭუჭყიანი ფანჯრების ქვემოთ...
ღრუბლები ჩანდა თავდაყირა ჩვენი კუთხიდან.
აღარასოდეს განვმეორდები(თ) ხორხში მომდგარი ბგერებითა
და სიყვარულის დეფლორაციით.
ამინ...
ჩემო მეორე მამაკაცო,
ისევ მოწვეთავს გულგრილობა შენი თითიდან.
მარტოები ვართ წყლით სავსე სახლში,
სხვისი ჩრდილებით გადავსებულ უღრან ტყეებთან
მდუმარედ რომ დგას.
ვწევარ გულაღმა
და შენს სტრიქონებს ვკითხულობ თითქოს შენსავე თმებში,
სანამ გიწამებ.
ჩემო მესამე მამაკაცო,
უსიყვარულოდ ვინაწილებდით დედამიწის ბოლო ნარჩენებს.
და კვლავ ვამრავლებ ანორგაზმიულ ისტერიებს
შენი პერვერსი ქალწულების ყალბ ორგაზმებზე,
მათი სხეულის პულსაცია უფრო ცხელია
ვიდრე ვნებების ამობურცვა ჩემს საფეთქლებთან.
ჩემო მეოთხე მამაკაცო,
ერთად დავმალეთ თანაგრძნობა ჩემს ვაგინაში,
გადავივიწყეთ მონატრება და
უცნაური ჰორიზონტი ჰქონდა სიშორეს ბოლო საღამოს.
ჩემო მეხუთე მამაკაცო,
ვერჩასახული ჩვენი შვილები
დედას მეძახდნენ იმ დღეს სიზმრებში,
მე შენი ნერწყვით ნაფერებ მკერდში რძე აღარ მქონდა.
ჩემო მეექვსე მამაკაცო ,
ვერ დავივიწყე ის სიცივე,
ხელისგულიდან რომ შეიგრძნეს ჩემმა ლოყებმა.
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
მე უკვე მოვკვდი მიწის ყურებით და მიწის ჭამით...
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
ჩვენ აღარ გვწამდა არცერთი ღმერთის,
აღარც კერპების.
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
შენ ვეღარ ხედავ ჩემს დაჭყლეტილ,
ბავშვურ შეგრძნებებს უსისხლო ტანში...
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
წუხელ გავგიჟდი,
სანამ შენ ჩემზე წერდი ლექსებს,
და ენის წვერს კი კვლავ გიწვავდა
უწმინდური ჩემი სახელი,
სანამ მე ვთვლემდი დაგახეთქილი მუხლისთავებით.
ჩემო ერთ-ერთო მამაკაცო,
იყავი ბოლო, -
უკანასკნელი წარმოსახვა ჩემი საშოსი!
იყავი მშვიდი,
სანამ ტკივილი მოიმატებს ყველა უჯრედში,
და სანამ მთვარე თავდაყირა ჩანს ფანჯრებიდან,
როგორც მაშინ,
ძველი სახლის ცივ კიბეებთან.
ამინ...


ჩაი და მარციპანის ნამცხვარი

ერთ მშვიდ საღამოს,
როცა დავლევთ ბრიტანულ ჩაის,
საუკუნის წინ გამოთლილი მუხის უჯრიდან
არ ამოვიღებ ჩვენს ძველ ალბომებს.
ჩაის დასხმისას,
მარციპანის ნამცხვართან ერთად,
გიამბობ როგორ გღალატობდი შენს საყვარელთან.
მასაც შენსავით ორი პოზა უყვარდა სექსში, -
მთვარე ზევიდან
ან ლილიები კარის თავზე მიჭედებული.
ახლა გიტყდები,
რომ შენს მერე მასთან ვწვებოდი
და უსირცხვილოდ ვუყვებოდი მოგონილ ამბებს.
ვითომ და ზღაპრებს მიკითხავ ღამით დაძინების წინ
და მარციპანის ნამცხვარს მაჭმევ შენივე ხელით,
ინდიგოსფერი პირსახოცით მიმშრალებ ფეხებს.
ახლა გიტყდები,
ფოთოლცვენის და ჩაის სუნში
მისი ოთახის მყუდროება რომ მახსენდება,
შენგან ნასწავლი სიყვარულის ინსტრუქციებით
და მარტოობით ჩამარხული სიზმრების აშლით
ახორკლილ ტანებს ერთმანეთის სევდით ვითბობდით.
ისე მიყვარდი,
თურმე ისე შემოგეჩვიე,
შენი საყვარლის რბილ კანსა
და მფეთქავ ძარღვებს გავუგე გემო.
ამ მშვიდ საღამოს,
როცა დავლევთ მომწარო ჩაის,
გეტყვი, რომ ქალთან გღალატობდი,
მის ოთახში კი თქვენი ძველი ფოტო ეკიდა...
სამკუთხედი

იცი, არასდროს მყვარებია გეომეტრია,
არც ფიგურების გამოყვანა
ხისფერ დაფაზე.
დღეს ჩემი სისხლით დაგიხატავ
მარტივ სამკუთხედს,
რომლის ალესილ კუთხეებად
ჩვენ განვლაგდებით.
იცი, შემცივდა...
მოგონილი ქალაქის მტვერი
თამბაქოს მსგავსად მიიჩვიეს
ჩემმა ფილტვებმა.
და რა ხანია გამითავდა
ფერადი ცარცი,
შენ რომ მაჩუქე
მოსახატად აკვილონების.
იმ დღეს
სიზმრებმა ჩრდილოეთი ჩამომიტანეს,
ენით ვიგრძენი გაცრეცილი კლიმატის გემო...
ჩვენ ასკეტურად სამნი ვდგავართ
მარტივ წვერებზე,
ასე მარტივად
დღის რუტინას მაინც ვღალატობთ.
ჩამომიწვეთე შენი სახე ყავის ჭიქაში,
რომ გადამექცე უძილობის ნერვიულ ჩვევად,
შეუხორცებლად მიგიჩვიო შეხორცებამდე.
ჩემი კუთხიდან
გალაქტიკაც დახაზული ჩანს.
თითქოს როგორი ადვილია განმარტოება,
როცა დაფაზე სამი ხაზი
უნდა გაავლო...
და არც კი იცი
თუ რომელი მხარეა შენი,
(თუმცა არასდროს მყვარებია გეომეტრია).
სამკუთხედს ვხატავ შენს ფეხებთან
ჩემივე სისხლით...
იცი, ის ცარციც გამითავდა
შენ რომ მაჩუქე.
ჩვენ კუთხეებად გავიშლებით ბასრ ფიგურაში
და გამოვიცნობ,
რომ მესამე კუთხე ჩემია.


პიანინო ანუ რიტუალი არიელისთვის

ჰერ C. M. Schröder,
იუდეველთა საიდუმლო უნდა მოგაფცქვნა შავი ტანიდან!
იქნებ რამდენი ათწლეულია
რაც ამ ცივ კედელს მიეჩვიე და
მეზობლების სიზმრებს ისმენ უცხო ენაზე.
მუნჯი კადრივით ყელში იგუბებ მათ წყვეტილ ბგერებს –
იოგებშორის.
ეს ერთადერთი პროტესტია,
ძვირფასო Schröder.
უმოძრაობამ ფორმა დაკარგა გზისპირა სახლში...
ეგ შენი ძვლები
წინადაცვეთილი მამაკაცის ნარჩენებია.
და მე კი, Schröder ,
ერთადერთი მოჩვენება ვარ შენს სიჩუმეში,
სადაც ფანჯრები ოდნავი სუნთქვით ტრანსფორმირდება.
გათენებისას მოდიან მკვდრები
და ფიჩხებივით ნაგროვებ დღეებს კართან გვიყრიან.
მე,
ერთადერთი შენი ფრაუ და მოჩვენება,
ძველი ტილოთი გწმენდ შიშებისგან ყოველ შაბათ დღეს,
თორემ ეს ხმებიც სადაცაა ჭერს დაბზარავენ.
მე მოგცემ ჩემს ხორცს,
ამ თმებს,
თხელ ძარღვებს...
მოირგე კანის ყველა უჯრედი,
თორემ შენს მხარეს დიდი ხანია
ერთფეროვნება მიეძალა ინფექციებად.
ჩაიდგი ხორხი, რომ იყვირო სისხლისდენამდე
და ქალაქები დაივიწყონ მაგისტრალებმა,
თითების მსგავსად რომ იშვერენ ჰაერში სახლებს,
ქვიანი ენით რომ ლოკავენ ახალ ეპოქას კარამელივით.
მოირგე ჩემი კიდურები!
და გზა,
რომელიც დატეხილია ოთხივე მხარეს,
ფეხისგულებზე უნდა აიკრა.
ჰერ C. M. Schröder,
ჩემთან დატოვე ეგ მტვრიანი, შავი წაღები!
დაბრუნებამდე გადაგინახავ.

ბრმების ქალაქი

ბრმების ქალაქში,
დედამიწის ბოლო განედზე,
სახლებს კაწრავენ მზის სხივები ჩასვენებისას.
ბრმების ქალაქში
ხორცგახდილი პურიტანები
ირეკლებიან თეთრ თვალებში... -
სიმახინჯეა.
მე და შენ წუხელ
ცეცხლს გავანდეთ ათივე მცნება
და გარინდულნი
სიყვარულის ცრუ აგონიით
ლოყებს ვითბობდით
მივიწყებულ მორალის კვამლზე,
ათაშანგივით რომ გადმომდე
ამაოება...
მე და შენ წუხელ
ნაგვით სავსე ბრმების ქალაქში
გვახრჩობდა ცოდვა საკუთარი სხეულებიდან,
ჩვენ ვიღუპებით,
რა ხანია შორსაა ღმერთი,
ვერ გადაგვარჩენს ინტელექტი,
ვერც რელიგია.
ბრმების ქალაქში,
ქაოტური დღეების ფსკერზე,
ახალ ბაბილონს ვაშენებდით
როგორც მონები,
წურბელებივით
გამოვწოვეთ ერთმანეთს სისხლი,
რომ გვეარსება უსინათლო ბრბოს სივრცეებში.
ღმერთი შორსაა
ამ მტვრიანი სარკმელებიდან...
და ვიძირებით გახლეჩილი ნავივით ზღვაში.
ბრმების ქალაქში
ერთადერთი რამე გვხიბლავდა, -
ნარინჯისფერი ნაკაწრები თეთრ შენობებზე,
სანამ ფერმკრთალი ვამპირები
იწყებდნენ ნადიმს,
სანამ კახპები
მეზღვაურებს მისცემდნენ სულებს.
მახსოვს,
ოდესღაც ჩამავალი სილუეტები
ბეღურებივით გვასხდებოდნენ
მშიერ ხელებზე.
ჩვენ ვიღუპებით
უსინათლო ბრბოს სივრცეებში,
დიდი ხანია
ვეღარ ვამჩნევთ წითელ ჰორიზონტს.
ბრმების ქალაქში,
დედამიწის ბოლო განედზე,
აღარასოდეს არ ჩაქრება
ელექტრო შუქი.
ღმერთი შორსაა,
ღმერთი შორსაა
და ისევ ბნელა...
ჩვენ ვიძირებით
უსინათლო ბრბოს სიბნელეში...
ბრმების ქალაქში
არასოდეს არ გათენდება...

შვილები

იმ თვეში, როცა
მამები მიდიან სამოგზაუროდ
და სპირიტიზმით ერთობიან ანგელოზები,
დედები ყიდიან ყველაზე უმცროს
შავთმიან შვილებს...
ასე სჩვევიათ მათ პლანეტაზე გენეტიკურად.
დაღრღნილ საშოში
დასისხლულ კედლებს არ ახსენდებათ
მოკუნტული უშნო ბავშვები,
რომლებიც გუშინ შავი ფანჯრიდან
თეთრ საპნის ბუშტებს უშვებდნენ ცაში.
მგონი ბუშტები ღრუბლებად იქცნენ
ან ღამის ჰაერს შეერივნენ სისხლჩაქცევებად .
იმ თვეში, როცა
მამები მიდიან სამოგზაუროდ
და სპირიტიზმით ერთობიან ანგელოზები,
დედები ყიდიან ყველაზე უმცროს
შავთმიან შვილებს...
მერე შვილები იზრდებიან
და სხვა შვილების მოკვლას იწყებენ.
ღრძილით წურავენ არტერიებს,
თბილი სიზმრები რომ ამოსწოვონ პირის მოსვრამდე,
არ დაეღვაროთ არცერთი გრამი...
მათ სიზმრის წვეთებს მარმელადის გემო აქვს ალბათ...
გაყიდულ ბავშვებს ხომ არასდროს არ გაუსინჯავთ
ტკბილეულობა...
და ჩასახვისას დედის მხრიდან დაკლებულ რკინას
სხვის დნმ-ში აღმოჩენილ სუნთქვით ივსებენ.
და საპნის ბუშტებს ღრუბლებისკენ აღარ უშვებენ
ჩამონგრეული სახლის ფანჯრიდან...
იმ თვეში, როცა
მამები მიდიან სამოგზაუროდ
და სპირიტიზმით ერთობიან ანგელოზები,
დედები კლავენ ყველაზე უმცროს
შავთმიან შვილებს...
ასე სჩვევიათ გენეტიკურად…

  Feb 3 2009, 11:20 AM
პოსტი #12

 მე გამოვთალე ორი ხის ჩიტი
და სველ ასვალტზე მოფანტული
ცისარტყელების ნარჩენებით ფრთხილად შევღებე.
ორი ხის ჩიტი
ფრენას ისწავლის
და თვის ბოლომდე იქნებ მოასწრონ
გამოფრენა დასავლეთისკენ...
ბავარიაში ახლა ალბათ ცა გაიცრიცა
და უძილობა აგიმჟავდა კლიმატის მსგავსად.
აქ კი წვიმაა...
ფრთებზე ნახევრად აქერცლილი საღებავები
შენი ქალაქის შემოდგომას მოგაგონებენ...
წითელი...
ნარინჯისფერი...
ყვითელი...
მწვანე...
ცისფერი...
ლურჯი...
იისფერი...
ნურავის ეტყვი, რომ სამშობლოში
ფოთოლცვენას შვიდი ფერი აქვს...
მოფრენილ ჩიტებს დაუყარე გზაზე ხორბალი.
როცა დათბება ტყე გაშენდება -
ჩემი და შენი.
და ეს ხორბალი ჩემი კანის ფერს მოგაგონებს.
ხის ორი ჩიტი ჩუმად გეტყვის,
რომ გავიზარდე
და სუიციდი ამეკვიატა...
მოგიყვებიან ზღაპრულ ამბებს,
ჩემგან ნაამბობს დაბადებისას.
მათი ზღაპრები
ჩვენი პატარა საიდუმლოა...
არავის უთხრა,
თორემ ჩიტები ვერ გაუძლებენ ამდენ სიმართლეს,
გაქვავდებიან და ალბათ ფრენაც დაავიწყდებათ.
არავის უთხრა,
რომ შენს ბალიშში გამოაზამთრე
ჩემი ხელებით გამოთლილი ხის ფრინველები...
მე ახლა თითქოს მათ ველოდები...
არ ბრუნდებიან...
ალბათ ფანჯარა დაორთქლილი აღარ გაუღე
და გაიყინენ...
მათთვის სიცივე ხომ არასდროს მისწავლებია?!
ვერ მოვასწარი...
და ვერ იცანი
ცისარტყელებით მოხატული ორი ხის ჩიტი,
შენი გულისთვის რომ გამოვთალე
ძველი ჭადრისგან...