აბებით დაკემსილი სიზმარისაფერფლეს დავრგავ უძრავ მაგიდაზე,ტუჩებზე გამოვიბამ ნაყოფად _ სიგარეტებს,ვიცი, აღარ მოხვალთ, როცა დაგიძახებთ,უკვე რა ხანია, არ ვდევ მზის კარეტებს.სახურავს გადავხდი სახლს დაცას გავზრდი ოთახში,ამ ოთხ კედელში ისე მოვთავსდი,აღარ მსურს გასვლა.თქვენ კი, როდესაცბუკინისტებთან ნაყიდი წიგნის ყდაზე ნახავთჩემს სახელს მიწერილს_ვერ მიცნობთ.დაბერდეს! _ არ ჰგავს თუკი ბავშვი ბავშვს,თვალზე მოიბას აწმყო კადრებივით,სდიოს უდაბნოს ქვიშიან ქარში რაშს,ქვიშის საათი ააწყოს კარებივით.და დახუროს,დახუროს მაინც - უკვე არავინ მოვა, ისეთი სხვა ვინც სხვის საქმეში ბრძენი არ არის,და არ იტყვის ერთ მარტივ სიტყვას,რომელიც ყველა შეგონებას და ყველა რჩევასერთად ეყოფა.რადგანაც ბოშა მკითხავმა უკვემთელი ცხოვრება ხელზე დააწერა.და სჯობს, ანკესის კაუჭით გამობმული _ არქივი თვალზე, გადაქექოს და იპოვოს კადრი,რომელზეც ღირდა დამთავრება და უყუროს,უყუროს, და თქვას, და იმეოროს _ტუჩებზე დამეწყე, თვალს გადაედე,სუნთქვა დამეწყრე, ტანს გადაედნე,შენში ჩამიტანე, კოცნა გადაყლაპე, ბგერა მოიპარე, თმაში ჩამაყარე _და დახუროს კარი.