ეს არ გავს ეს არ გავს ამერიკა ერაყის ომს, ეს არ გავს რუსეთში ბოლშევიკების მიერ მოხდენილ რევოლუციას, ეს არ გავს ასაკში შესულ ცოლს რომელიც წარამარა მზერით გამოწმებს ამჩნევ თუ არა მის გაღრმავებულ ნაოჭებს სახეზე და აკვირდები თუ არა ტელეეკრანზე ახალგაზრდა გოგონების შიშველ სხეულებს. ეს არ ჰგავს არც რომელიმე პროზაული ნაწარმოების მთავარი გმირის უეცარ სიკვდილს, რომელსაც ბოლო ოცი წუთის განმავლობაში, მონდომებით გაყვარებდა მისი ავტორი, ეს არ გავს გაყინულ ხორცს მიჩერებულ მშიერ თვალებს გაჭირვებული ოჯახის სამზარეულოში და გალღვობის გაწელილ ლოდინს. არც უილიამ ფოლკნერის რომელიმე პერსონაჟის არაადეკვატურ ქცევას, მისი ფსიქოპორტრეტის გათვალისწინებით, არც ჯეფერსონის რომელიმე ცნობილ გამონათქვამს, და მით უფრო ეს არ გავს ჯოისის ულისეს შესაძლო ეკრანიზაციის არც ერთ საუნდრეკს, მე შემიძლია დიდხანს ვამტკიცო, რომ ეს რა თქმა უნდა არ გავს ვაუჩერიზაციის ახლად მიღებულ კანონპროექტს, და არც ერთ სვარაუდო პასუხს კითხვაზე, საით მიფრინავენ იხვები, როდესაც ტბა იყინება. და რა გასაკვირია, თუ საზოგადოების უმრავლესობის მხრიდან გლობალიზაციის არასწორ აღქმასაც არ ჰგავს. ან რომელიმე საბჭოთა გამოცემის წიგნში განხილული ქართველი კლასიკოსის, ალეგორიულ სიუჟეტს, ცენზურისთვის გასაპარებლად. არც ჯადოსნური ზღაპრის მთავარი და დადებითი გმირის ხასიათში ვერ შემჩნეულ არატოლერანტობას, რომელიც ბოროტს, გამოსწორების შანსსაც არ აძლევს, არც კარლო კაჭარავას ქუჩაში ცემას, არც ჯოპლინის ნაადრევ სიკვდილს, არც აკუტაგავას თვითმკველობამდე დაწერილ მოთხრობას. მაგრამ საოცრად ჰგავს, ომში ნამყოფ და ფეხმოჭრილ მამას რომელსაც შვილი, დახეული ფეხსაცმელითა და მშიერი კუჭით, ამტყუნებს და ამართლებს ერთდროულად ყოველ შეხედვაზე.
ioriki