პასიფლორა (ნატა ვარადაშვილი)

რა მინდა ამ დიდ ფოიეში, 
რას დავმდგარვარ ბავშვივით და გრძელ სარკეში 
რას ვიყურები? 
კედლის მადონებს ბათქაში მკერდი დახეთქვიათ 
და ამოვარდნილ მეტლახებს შორის 
ნაწილ-ნაწილ ჩამოცვენიათ. 
უნივთებო, უსულო სახლში რატომ დავრჩი, 
სულ მარტოდმარტო? 
ვისთვისღა ვცეკვავ? არც ბაბუაა სარწეველა სავარძელში, 
მადევნებდეს თვალს სათვალიდან. 
არც ბებო მოჩანს დაორთქლილი, სველი მინიდან, 
ვაშლის ღვეზელთან წინ გადახრილი. 
ოთახიდან ოთახში არც ერთი მზერა. 
არც ერთი დარდი, 
არც ამბავი, არც დავიწყება - 
მე რაღას ვცეკვავ, რად არ ვვარდები.. 
არაფრისგან გახარებულს, რა მაკავებს ამ ცერებზე? 
აი, გავედი ამ დერეფნის ბოლო კარიდან, 
ალუმინის მოვერცხლილი სახელური გადამტყდარია, 
ნაბიჯს ვერ ვადგამ, 
მაგრამ უყურე, ვაიმე, კიბე! 
თუჯის ჯამიდან ორი ბეღურა 
ნარჩენ წყალს სვამს და ფრთხება, როდესაც 
შეშინებული სილუეტი ვეცემი ჩრდილად. 
საფეხურებად სამი ძველი სკამი აგდია - 
სამი სხვადასხვა წვრილ-წვრილ ჩუქურთმით. 
უხმარად ყავლი ისე გასვლიათ - პეწზე არიან. 
ძველია ეზო, მაგრამ სარეცხით. 
ვიღაც სხვა ცხოვრობს წვრილი შვილით, 
თავის ოჯახით. 
უნდა გავიდე. ავწიო ფეხი, გადავაბიჯო. 
- გაიღვიძე, 
ჩამოვიდნენ მამა და დედა. 

რაქელ 

ბეთლემში ღამეა. 
გამოქვაბულის თავს 
ვარსკვლავი წერტილად ასვია. 
სოფელში მამლები ყივილით 
აფრთხობენ განთიადს - 
შუაცეცხლს, 
ნაკვერჩხლის გულს ღადრავს, 
იერემია. 
ცხრა თვეა, 
ვაჟიშვილს ფეხდაფეხ დავყავარ. 
დოქიდან გობში წყალსა ღვრის, 
თვალებით მკარნახობს - 
ვითომდა, 
ეს ორნი, 
ქვაბულს რომ დასახლდნენ.. 
ამ უცხო მოგზაურთ ბაგაში ღმერთივით 
ჩვილი ყავთ. 
ვითომდა, 
წყალს უთხარ. წაიღებს, 
წაიღებს. ქარსაც კი გაატანს, წყალია. 
ვითომდა, ყრმათა და ვაიმე, 
იერემია. 
ჯერ სისხლად წამომყვა ტკივილებს, 
კივილი ამ სიზმრის ბრალია 
და მერე, ტირილით, ჰაერი ჩაყლაპა 
ბაიამ. 
სიზმარი, სიზმარი აცხადდა. 
ვაჟია. შვიდი. სახელი. 
ქვაბულთან, 
შავ-შავი კაცები ჩამოყვნენ აქლემებს 
სოფელში, ძაღლები უყეფენ - 
რაღაცა ამბავი მოხდება. 
მხედრიონს ამ გზაზე რა უნდა? 
პატარას რძე უყვარს. 
ხის გობით მდინარეს ჩავყვები 
საფენებს გავავლებ. 
ცხენოსნებს სოფელში რა უნდათ? 
პატარას რძე უყვარს. 
ტოტებს სწევს ნაძვის ხე - წავიდნენ. 
მარიამ, მარიამ, მარიამ. 
მე მქვია. 
პირველი შვილია. 
ვითომდა, 
გზაშია იერემია.

მე გამეღვიძა, შენ დარჩი ძილში. 

დილის ნაფლეთი რძისფერ ღამიდან 
მოდის. 
ამოდის 
და ზღურბლთან დგება. 
საკეტი - თითებს. 
შემოდის სახლში, 
რომელიც მამამ ისევ დატოვა. 

შენ ნუ ენდობი - თავის დროზე დადგება ქარი. 
აქედან თვალებს მოიჩრდილავ - სამოთხე მოჩანს, 
მწვანე გუგები 
თეთრი, ქათქათა ბერიკაცების 
იქ 
ფერნაცვალი მდინარეების გზას გასცქერიან: 
- გამოგვხედე! 
გამოგვაძევეს. 
ვმარხავდით ვაჟებს ასოაქნილებს, 
ვითხოვდით წყალსა 
და გვაპურებდნენ 
დამწვარი ხორცის მომჟავო სუნით. 
ჩამოფლეთილ ტანსაცმელზე ფერფლად - შვილები . 
და ახლა, 
როცა ვეღარ ვირწმუნეთ, 
ისინი ჩვენ ვართ, 
ხელი დაგვადეთ - მათაც ეხებით. 

ძველი ხის კიბის ბინადარ სულებს 
თამაში უყვართ , 
არ გაგიტაცონ.!... 
ადამიანის ნიღაბს - გოგრის გულს, 
სანთელს უდგამ და სურვილებს აქრობ. 
გათენებისას 
წვები ჩრდილად. 

რამაც წელში ორად მოგხარა , 
ის გადაგარჩენს 
სხვასთან 
და 
ერთად 
და 
შე- 
მიწ-წყალებს!

ბავშვები თამაშობენ ბებრების სახეებით, 
ოკეანეს მოწყვეტილ სრუტეზე.
ქვის თვალებით მზის ანარეკლებს
მიშტერებულნი, მიწას ჩარჩნენ დედები.
მამები მორებად გაედნენ:
- სხეულებზე გადმოიარეთ, 
უსაფრთხოა ჩვენი ხორცი,
არ შეგეშინდეთ მიტოვებულებს.

ბავშვებს თითებით უჭირავთ ერთმანეთი.
ტრიალებენ - ფრი, ფრიი, ფრიი – 
ეს ჩვენებაა ბაბუების,
ხმელეთს კუნძებად ამოზრდილების. 
მუდმივად უთრთით ხმელი ფესვები; - 
ბებიები - წელში ორმაგად მოკაკულები,
ზურგზე კუზებით .
ახალშობილის ხმით მტირალები.

ამათ მნათობი დაექცათ სახლში.
ამათ წინაპარს ჭინკა უნახავს შუაღამეს
ჭალაში მჯდარი,
დედალხოხობის ხმაზე მოკრიახე. 
ჩაუწვენია ჟოჟობას წვენში;
შავად უთენებია:
- შენს მოდგმას ღმერთი დაუკლავს, 
როდემდე გითმინოთო?
რა პირ-უჩუმარი გამოდექიო!
ჩვენი მადევარის ეზო-კარი არ დაგიქცევია.
ჩვენზე ცუდი თვალით მაცქერალს 
ჩვილი გამოსჩეკია, ხელს აფარებო.
რად არ დასვამ მის კუბოსთან და 
რად არ დასწვავ მის თვალებს და კიდურებს 
კბილებით რად არ და დაახრევინებო.

ამათი ჭაბუკი ღმერთი, სნეულების მხარესაა..
თვალაღებულ ბალღებს წყლულებს აშრობს.

- ეგრე გინდა არაო და ეგრე არ გინდაო და
შენმა ძმებმა გადმოიღეს მშვილდები და 
ბოღმა-ნაღველში ალესილი ისრები
მოაზიდინეს ქალწულებს. 

გაადიდე მათი სახეები:
ნაოჭებზე ასხმული სისხლია.

ბავშვები თამაშობენ ბებრების სახეებით, 
მოწყვეტილ მიწის ზედაპირზე,
დედები წყალს დარჩენილები, ქვის თვალებით
გასცქერიან უძრავ ანარეკლებს. 
მამები ზურგზე გადებულები: 
- სხეულებზე გადმოიარეთ, 
ნუ გეშინიათ მიტოვებულებს!