ევას დღიურიდან გახსოვს... ან როგორ არ გემახსოვრება ათასი თვალით გკიცხული ჩემი და შენი სიყვარულის არეული ნაბიჯებით გზების გადაბმა. მონოტონურად დამტვრეული დუმილი: _მიყვარხარ! _მე უფრო, _მე უფრო, _არა მე უფრო... და ვიყავით ორივენი ერთმანეთზე უფრო მართალნი. შენი ფიქრების სუნი ჩემამდე გამოწვდილი გამხმარ ტოტებად. გახსოვს... მე მახსოვს, ღალატის ფასად ჩემი სახლის სუნის გადათქმა. და არ თქმა, ნათქვამზე უფრო მეტის. ჩემი თავი როგორ წაგართვა? გახსოვს, კოცნებით როგორ გეჩუქე? სიყვარულის ცეკვა ჩვენს შორის და უფრო ახლოს... სხვებს კი ეგონათ მხოლოდ გეთხოვე. მახსოვს_ როგორ ესესხე სხვა ქალს ვნებები_ მე კი არ მთხოვე... ხველა მახრჩობს და ხველებით გადმოყრილი სიტყვებით ფურცლის თეთრეულს ვანდობ ჩემს ქალურ ვნებას, ხელებით ვწვები ჩემს თეთრ საწოლში და ვარ თავნება. მაქ თუ მიკრძალავ_ აქ არ მთავრდება... და ვიდრე გამოფხიზლდება_ გაუძლებს ლოდინს ქალი დამთვრალი... ისევ გიყვარვარ? მე უფრო ახლა მე ვარ შენზე მართალი.
ioriki
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen